ego

Ik had het de afgelopen twee weken dus erg druk.
Met die naderende vakantie van niets moeten en veel luieren in het vooruitschiet, kwam ook het besef dat het dan wel prettig zou zijn als de zaken die afgerond konden worden, ook daadwerkelijk afgerond zouden worden.
Aan de slag dus. Met regelmaat tevreden terugkijkend naar een turbulent en toch ontspannen jaar. Heel veel waard weet ik na vier jaren van diepe duisternis.
Aan de slag, maar wel regelmatig stil staan. Ik kreeg die opdracht van mijnheer Pretoog.  Kiezen, niet alles tegelijk, vooral plezier houden in wat je doet. Met grote regelmaat strooide hij met complimenten. Niet alleen naar mij, maar naar de vele hardwerkende collega's die hierdoor ook met plezier bleven doorgaan.
Het leidde tot prachtige resultaten. Nu al. Na een jaar. Vastberaden willen we doorgaan.
Ik maakte een lijstje. Wat nog zeker te doen voordat het grote luieren begint.
Voorop staan natuurlijk de leerlingen. Vandaag waren de eindejaarsexcursies. Ik hoefde niet mee, maar er waren vooraf wel een paar zaken die geregeld moesten worden. Er was gisteren nog een geslaagd zomerfeest met stampende muziek en zwetende leerlingen. Er moesten cijferlijsten bestudeerd worden, ik heb een nieuwe decaan onder mijn hoede genomen die aan de slag gaat met de verwerking. Talloze gesprekken met ouders en leerlingen. Over uitstroom naar ander onderwijs. Over gedrag. Een planning maken voor volgend jaar en alles op elkaar afstemmen. Een jubileum van de ene collega. Een afscheidsreceptie van de ander. Een diploma-uitreiking en de laatste drie lesdagen leken gevuld te worden met 'film kijken' waardoor de leerlingen mateloos verveeld werden en daardoor ook hyperactief in de pauzes.
Eind vorige week even diep adem halen en beseffen dat deze week vooral gevuld moest worden met het bestuderen van die cijferlijsten om nauwkeurig te bepalen of een leerling over kon gaan naar het eindexamenjaar. Door de veranderde regels is dat een stuk lastiger geworden. Maandagmiddag zouden de lijsten er zijn.
Vrijdagmiddag na werktijd kwam er een mailtje van Pietje Precies. Hij is er nog een jaar. Ik weet dat tact niet in zijn woordenboek staat, maar meestal heeft hij goede bedoelingen. Hij wees er op dat hij vorig jaar met een ultieme krachtsinspanning het 'taakplaatje' rond had gekregen. Samen met de man met de paraplu die eerder dit jaar vertrok en nu al mag genieten van een welverdiende vakantie.
De man met de paraplu is weg. Pietje Precies wilde graag dit jaar ook weer voor de zomer zo veel mogelijk rond krijgen.
Voor de niet-onderwijsmensen hier: er is een onmogelijk systeem bedacht door de overheid. Dat verbaast jullie vast niet. Docenten geven een maximaal aantal uren les per jaar. Volgens de regels is dit ongeveer 45% van de tijd die je betaald krijgt. Op onze school is het gelukt om dat percentage op 47% te krijgen. Daar moest een hele stemprocedure voor gevolgd worden en dit was noodzakelijk om de bezuinigingen enigszins het hoofd te bieden. Er blijven dus heel wat uren over. Elke school doet daar iets mee volgens eigen inzicht. Allerlei berekeningen die bepalen hoeveel voor- en nawerk er moet zijn per les. Uren voor vergaderingen en allerlei taken die ook in een school gedaan worden. Zoals het begeleiden van nieuwe docenten, huiswerkondersteuning voor zwakke leerlingen, het begeleiden van excursies en ga zo maar door.
De afgelopen jaren werden er allerlei taken bedacht en werden uren uitgedeeld aan de mensen die deze taken deden. Er is echter flink gesneden. Veel kan niet meer. Of is liefdewerk, oud papier.
Pietje Precies had een lijst rond gestuurd met alle mogelijke taken die je maar kunt bedenken en vroeg wie er vanochtend aan wilden schuiven om een eerste opzet te maken zodat hopelijk voor de zomervakantie al veel rond was.
Ik had echter al een afspraak staan met de nieuwe decaan waarmee de ochtend gevuld was. Een afspraak die ik ook niet kon verplaatsen. Morgen vrij en dat wil ik zou houden en donderdag staat de bevorderingsvergadering al gepland. Zat te doen.
Ik reageerde niet op zijn mail.
Maandagmiddag was er overleg tussen de middenvelders en mijnheer Pretoog. Ik opperde dat het misschien handiger was als we gezamenlijk vaststelden wat echt moest en wat zeker geschrapt kon worden. Maandagmiddag hadden we daar geen tijd voor. Mijnheer Pretoog vond het prima om dat donderdagmiddag te doen als we toch weer bijeen zouden komen.
bovendien, als het niet allemaal gedaan kon worden voor de vakabntie, dan doen we toch direct erna.
Vanochtend kwam Pietje Precies op me af. Woest was hij. Ik had geen idee. Of hij me even apart kon spreken.
Natuurlijk.
Vervolgens barstte hij los. Mij werd op luide toon verteld dat hij woest was dat ik geen antwoord had gegeven op zijn mail. Daar bleef het niet bij. Hij bulderde dat hij het niet pikte dat hij genegeerd werd en meermaals gooide hij me voor de voeten dat ik wel moest beseffen dat hij ook volgend jaar onderdeel was van de directie, ofwel, hij was mijn meerdere.
Ik stond perplex. Waar ging dit over?
Ego.
Niet meer, niet minder. Hij was niet klaar met me. Ik had 'achter zijn rug om' iets voorgesteld terwijl hij toch echt met meneer Pretoog had besproken dat hij het voortouw zou nemen en een bijeenkomst zou plannen.
Er kwamen termen langs als 'als ik een vrouw met ballen was' en meer wat ik nu geeneens meer kan herinneren. Blijkbaar doet mijn geheugen niet meer mee als de dosis hufterigheid te groot wordt.
Ik werd emotioneel. Ik heb daar over nagedacht. Waarom raakte dit me?
Heel eenvoudig. Er werd mij onrecht aangedaan. Er werd uitgegaan van vuil spel. Iets wat niet een moment bij me opkwam. Ik probeerde dat nog uit te leggen, maar deze man zat muurvast in zijn eigen, beperkte overtuigingen.
Ik ken hem wel al langer. Hij uitte dat hij mij al langer kende en dat hij nou eenmaal niet veel tact bezat. Ik kan veel hebben. Ik kan ook bedenken 'hij heeft goede intenties'. Er zijn echter wel grenzen. Die zijn overschreden.  
Ik heb hem gezegd dat ik had kunnen of moeten laten weten dat ik dinsdagochtend er niet bij zou zijn. Twee andere middenvelders waren op excursie. Het was dus sowieso geen goed moment. Hij was al bij meneer Pretoog geweest. Onverstoorbaar. Wat een gave. Meneer Pretoog had hem verbaasd aangekeken toen hij daar al een tirade hield. Meneer Pretoog had aangegeven dat we het gewoon erg druk hadden en dat het donderdag op de agenda stond.
Na mijn treffen met Pietje Precies liep ik gelijk tegen meneer Pretoog aan. Ik had het gevoel dat ik als boksbal was gebruikt.
'Koffie?', vroeg hij. 'Ja, en een zwaar sjekkie', antwoordde ik.