valse vrijheid

Ik weet het. Ik kan nog al eens kort door de bocht zijn. Tegenwoordig bijt ik wat vaker op mijn lip, spreek niet te snel een oordeel uit en probeer iets te laten bezinken en er dan pas wat van te vinden.
Nu ben ik er toch wel uit als het gaat om de dame.
Aan de buitenkant een stoer wijf. Maar dat is maar buitenkant. Er zijn er maar weinig die wat verder mogen kijken dan die buitenkant.
Ik heb wel eens met haar gepraat, maar merkte wel dat ze het heel moeilijk vond om zich kwetsbaar op te stellen.
Ik ken haar al ruim 15 jaar. Tot voor kort woonde ze ook nog eens vlak bij mij en ze heeft op de zelfde lagere school gezeten als ik.
Lang, heel lang, heeft ze demonen uit haar jeugd met zich meegetorst. Ik twijfel of ze die al allemaal kwijt is.
Toen ze kwam werken op de school waar ik nu ook werk, was ze zoekende. Een man. Zo had ze tijdelijk iets met een veel jongere man, een oud-leerling. Dat werd niets. Later trouwde ze met een man uit Sri Lanka. Ze kregen samen een dochter. De man was zachtaardig. Er was een tijd dat ze van elkaar hielden. Natuurlijk waren er verwachtingen. Soms gooien die roet in het eten. Eerst was het geen probleem dat deze man geen geld binnen bracht. Dat zou wel komen. Eerst goed Nederlands leren. Het was niet erg dat zij kostwinner was. Totdat de dromer te veel dromer werd. Niet doorzetten, beloftes maken en die niet nakomen en geld uitgeven aan eigen pleziertjes. Een man die, zo bleek in de loop van de tijd, niet los kwam van zijn moeder. De dame zat dus met het prototype vervelende schoonmoeder opgezadeld die alles goed vond wat haar zoon wel of niet deed.
Wat ooit liefde was transformeerde in ergernis op ergernis. De knoop werd gehakt. Scheiden. Nog een heel gedoe. Hij wilde niet meewerken, zij probeerde zich staande te houden. Juist dan, als er zoiets ingrijpends gebeurt, komen de oude demonen je weer opzoeken. Het zijn niet voor niets demonen. Inmiddels was ik haar leidinggevende. Een nieuwe vriend diende zich aan. Schuchter was ze, toen ze me dit vertelde. Ja, misschien dacht ik wel dat het te snel was.
Meid, wie ben ik? Al voor je de knoop hakte om te gaan scheiden, was je er al lang klaar mee. Wat is de definitie van snel?
Toch. Een nieuwe liefde, maar niet goed in je vel zitten. Alles stapelde op.
Ze knapte. Niet alleen de moeizame scheiding, maar ook haar oude vijanden vestigden zich in haar hoofd. Ze kon niet om hulp heen, al had dat ook flink wat voeten in de aarde, want ja, haar beeld was dat ze uit zichzelf sterk moest zijn.
Ze wilde niets. Geen contact. Contact dat toch moest. Ik ging bij haar langs. Haar nieuwe vriend was er ook. Het was zonneklaar. Het ging niet goed met haar. Helemaal niet goed. Wat me vooral bij is gebleven is de zorgzame vriend die net iets te veel de antwoorden gaf op de vragen die ik aan haar stelde. Een onaangenaam gevoel van jeuk maakte zich van mij meester.
Ze zocht hulp en langzaam aan krabbelde ze weer op. In de gesprekken die volgden, liet ze weinig los. Dat hoefde ook niet. Wel was duidelijk dat ze ook van haar therapeut niet wilde dat er te dichtbij gekomen werd.
Op het moment dat ze volledig arbeidsgeschikt werd verklaard, was er iets in haar veranderd. Niet ten goede. De vrouw die altijd hardwerkend was, was veranderd.
Het ging eigenlijk nog steeds niet goed met haar. Zei ze zelf ook. Als je er echter zelf niets mee wil doen, blijft er weinig over om over te praten. Ik kwam haar tegemoet. Ik kon wat schuiven met uren en kon ervoor zorgen dat ze een dag roostervrij was, ook al had ze een volledige baan.
Het vuur was gedoofd. Steeds vaker negatief over leerlingen. Uitstralen dat ze de afgelopen jaren wel genoeg had gedaan en het nu maar eens kalmer aan ging doen. De bijzondere taak die ze heeft deels laten versloffen. Ook viel me op dat ze ronduit onaardig werd naar sommige collega's. Achter hun rug om. Onprofessioneel gedrag. Ik sprak haar aan. Het werd erkend, maar ook enigszins afgezwakt. Wat ik pareerde.
Aan het begin van deze maand leverde ze haar ontslagbrief in. In juni is ze weg.
Het huis is verkocht, ze trekt bij haar nieuwe liefde in. In Zeeland, waar ze niemand kent, behalve dan haar nieuwe vlam.
Eerder liet ze al iets te duidelijk weten dat haar nieuwe vlam 'directeur' is. Iets te opvallend laten zien dat er nu voor haar gezorgd wordt. Iets te veel uiterlijk vertoon, dure sieraden. Voorheen had dit nog iets charmants, omdat ze er zelf voor zorgde.
Nu? Geen nieuwe baan. Halsoverkop intrekken bij iemand en alles achter je verbranden. Weg met de onafhankelijkheid waar je zo trots op was. Met een zieke vader die alleen maar zieker zal worden. Ouders die gewend waren dat dochterlief om de hoek woonden en regelmatig hun kleinkind over de vloer hadden, zullen je minder zien.
Ik verbaas me.
De naïviteit is alom aanwezig. Onafhankelijkheid is in de prullenbak verdwenen.
Het schooljaar maak je niet af. Je zegt het best moeilijk te vinden, omdat je je verbonden voelt. Spreek de waarheid. De banden zijn al doorgesneden. Je zorgt dat de school straks opeens met een maand zit waarin waarschijnlijk een aantal lessen niet te vervullen is. Je bijzondere taak vraagt juist veel van je in de maand juni, maar je laat het heel gemakkelijk los.
Natuurlijk. Je mag dit doen.
Wat is de haast? Vertel me geen sprookjes. Ik geloof er niet in.
Dinsdag ga ik afspraken met je maken. Om te waarborgen dat de afronding bij mij niet een hele zure nasmaak oplevert.  
Ik hoop dat jouw werkelijkheid geen sprookje is. Ik gun je rust en liefde, ik gun je weelde.
In ruil voor je onafhankelijkheid? Je vrijheid?

einde ijstijd in zicht

Het lijkt wel een duiventil op het schooltje. Dat vliegt maar uit.
Het is crisis, ook in onderwijsland. Bezuinigen is het woord dat je elke dag wel hoort. Nu zijn er drie scholen met één ijskoningin en drie directeuren. Het concept verdwijnt, er blijven twee scholen over. Een maand of wat geleden kwam het bericht dat er een flink aantal mensen 'boventallig' werd verklaard. Nee, niet het woord ontslagen gebruiken, want iedereen heeft baangarantie.
Als ik ergens een bloedhekel aan heb, dan zijn het wel dit soort termen. Politiek gekonkel op het hoogste niveau.
Zo hebben we een conciërge die eigenlijk te slim is voor zijn werk, maar dolgelukkig is met zijn baan. Hij wil gewoon iets doen wat hij leuk vindt. Een paar jaar geleden werd hij tot hoofdconciërge gebombardeerd. Niet omdat hij dat wilde, maar er moest toch een hoofdconciërge zijn.
Nu worden twee scholen die naast elkaar staan, volgend jaar beschouwd als één school. Door de overheid dan, want ze houden allebei hun eigen naam. Maar één directeur nodig en met alle huidige acties is het misschien nog een wonder dat we de goede baas houden die we nu eindelijk lijken te hebben gevonden. De baas van het andere gebouw mag dan wel blijven, maar is geen baas meer. Die hoeft nog maar een paar jaar en ik denk eerlijk gezegd niet dat hij er echt mee zit. Al moet de tijd dat nog wel uitwijzen. Maar ja, het 'andere gebouw' heeft ook een hoofdconciërge. Dus, zo redeneerde men, die van ons is boventallig. Waarom? Omdat hij zo capabel is en dus gemakkelijk herplaatsbaar.
Vrijdag was zijn laatste dag. Hij kan gaan werken op een andere school. Hij is blij dat hij daar aan de slag kan, maar had zeker liever gewoon willen blijven.
Zo hebben we ook een applicatiebeheerder. Eentje maar. Eentje die alles weet van een bepaald systeem waar iedereen mee werkt in de organisatie. Ze werkt al 13 jaar bij ons. Alleen zij weet van de hoed en de rand als het aankomt op een bepaald systeem. Zij mag waarschijnlijk naar de zelfde school als waar de conciërge naartoe gaat. Niemand die praat over de overdracht van kennis en wetend wie er overblijven wordt het volgend jaar chaos. Tegelijkertijd zijn er twee miepjes die op financiën zitten die allebei mogen blijven. Geen idee waar die hun tijd aan moeten besteden, want dat is nu al niet duidelijk. Of als het duidelijk is, niet een toegevoegde waarde voor de school.
Of de telefoniste. Al 56. Ik zie het nog niet gebeuren dat ze herplaatsbaar is. Een paar jaar gelden onverwacht haar man verloren. Hij viel dood neer in de keuken, net voor ze op vakantie zouden gaan. Een zware tijd meegemaakt en nu net verhuisd en net weer een beetje haar leven op orde, als de boodschap komt dat er vanaf volgens schooljaar geen baan meer voor haar is. Ze wil er niet aan denken. Ze onderneemt ook geen actie. Ik maak me zorgen over hoe dit gaat aflopen. Dan hebben we nog de 61-jarige technisch onderwijsassistent. Eerst vroegen ze hem of hij niet vrijwillig eerder met pensioen wilde. Dat betekende echter groot inkomenverlies, dus dat weigerde hij. Na de mededeling van boventalligheid, is hem dan nu toch weer te verstaan gegeven dat hij kan blijven, alleen wat hij moet gaan doen is nog onduidelijk. Niet in de zelfde functie. Dat is dan weer wel medegedeeld. Terwijl ik weet dat er een vacature is op een school die valt onder het zelfde bestuur.
De directiesecretaresse boft. Zij mag op het bestuursbureau gaan werken. De dame van personeelszaken heeft gesolliciteerd in een soortgelijke functie en is aangenomen. De dame die over facilitaire zaken ging is al vertrokken naar een andere baan.
Natuurlijk. Bij de een is het wat gemakkelijker 'nou, dag' zeggen dan bij de ander.
Het schunnigste van de hele situatie is nog wel dat de veranderingen die gaan plaats vinden op het hoogste niveau, nog niet zijn gecommuniceerd. Terwijl ik al weet dat het rond is voor ons schooltje. Hoewel nog helemaal niet duidelijk is hoe we alles volgend jaar gaan rooien zonder alle boventalligen. Niemand zit er echt mee dat de botte gymdocent het veld moet ruimen. Ook zijn er mensen van wie ik echt had verwacht dat ze het veld zouden ruimen en juist daarvan blijven er een paar.
Wat ik het ergst vind, is de schijn van betrokkenheid. De zalvende woorden. We zoeken voor iedereen op maar naar een nieuwe werkplek. Verpakte woorden. De ijskoningin is overbodig, maar zal de plek innemen van de bijna 70-jarige directeur. Ze zorgt wel voor zichzelf. Boventallig en gelijk een nieuwe baan voor jezelf creëren. Wel een andere dan eerst. Dat zal een hele cultuurschok opleveren op die locatie. Nuchter gesteld ben ik dan van de kille ijskoningin af.
Ik vermoed dat de lente echt zal starten als alles officieel bekend wordt gemaakt. Einde van een ijstijd.

weg, weg, weg

Ik heb zo het idee dat de man die richting het Oosten is vertrokken, het bar druk heeft. Ik volg zijn schrijfsels, maar het is akelig stil. Waarschijnlijk nog geen Internet in zijn nieuwe kamer. Misschien wel al de roze muur geverfd?
Dichter bij huis. Het thuis in Duitsland.
Het is pas maandag. Verre van dit. De griepgolven die ongenadig doorbeuken lijken mij te sparen, maar ik kom wel energie tekort. Gelukkig kan ik uitkijken naar een verlofdag overmorgen.
Goed. Dit moet ik nu wel doen. De man in het oosten waarschuwen. Huttemetut is namelijk ook richting het Oosten vertrokken. Als het goed is, gaat ze de grens over. Berlijn. Alsof die stad al niet genoeg te verduren heeft gehad in het verleden. Een zweverig schooltype heeft haar blijkbaar aangesteld als directeur. Dit heeft ze tenminste staan verkondigen.
Een of andere school waar leerlingen van peuter tot jongvolwassen bivakkeren.
Het zou moeten betekenen dat ze niet meer op ons schooltje komt buurten. Heel fijn. Berlijn is ook gelukkig ver genoeg van de stad in het Oosten van Nederland.
Hoe verder weg, hoe beter.
Vertrek. Het is een woord dat erg vaak gebruikt wordt de laatste paar maanden. Ik kan daar nog zat over zeggen, in vervolgstukjes dan. Aangezien dit oude lijf morgen in een zaaltje staat om een stel oude rockers te aanschouwen, heb ik besloten om nu even wijs te zijn en eens echt vroeg mijn mandje in te duiken.

vermoeiend

OK. Ik geef het toe. Ik ben soms niet aardig.
Ik probeer het wel te maskeren, want er worden bepaalde eisen aan mij gesteld. Soms is het lastig.
Laten we wel wezen, ik ben ook maar een mens.
Wat is mijn allergie? Mensen die altijd maar klagen. Zuigt energie, levert nooit iets op. Klagen doen we allemaal wel eens, maar er zijn er die er een levensstijl van hebben gemaakt. Drama queens en kings.
Zo werk ik al ettelijke jaren samen met een vrouw die in mijn beleving dodelijk vermoeiend is voor haar omgeving. Natuurlijk, ze doet ook dingen goed. Ik vraag me alleen af waarom we constant moeten horen dat alles zo zwaar is. Bovendien zijn er ook dingen die ze niet goed doet. Zo heb ik ernstige twijfels over haar intelligentie. Zo heeft ze opmerkingen geplaatst in overlegsituaties waaruit ik duidelijk kon opmaken dat ze zich niet had voorbereid of domweg de plank helemaal mis sloeg. Met regelmaat.
Goed, docenten zijn schaars, ik weet ook niet alles. Ik vind het niet een probleem om simpelweg te stellen dat ik iets niet weet. Altijd beter dan doen alsof je het weet en dan genadeloos gezichtsverlies lijden.
Er was een moment dat ze een eindexamenklas op zich nam. Met tegenzin, dat voorop. Ik was de expert, ik moest haar informeren en was haar vraagbaak, voor het geval dat.
Ze vroeg soms dingen. Prima. Alles nieuw, ik kan me ook nog heugen dat een eerste keer een eindexamenklas 'draaien', eng voelde. Vervolgens bleek ze constant achter op schema te lopen, wat hinderlijk was omdat een programma strak gebonden is aan data. Daar wees ik haar wel eens op, waarna de riedel 'zwaar' weer langs kwam.
Het ging echt mis toen de examens nagekeken moesten worden. We hadden afgesproken ons gecorrigeerde werk naast elkaar te leggen om te kijken of de manier van corrigeren overeen kwam. Belangrijk als het werk naar een en de zelfde tweede corrector gaat en belangrijk om de leerlingen gelijk te behandelen. Ze gaf me haar werk en later die dag zouden we bij elkaar komen. Ik mocht vast kijken.
Ik trof een puinhoop aan. Chaos. Plus fouten die niet gemaakt hadden mogen worden. Natuurlijk confronteerde ik haar daarmee. Ze probeerde het te verdoezelen. Lichte razernij ontstak in mij. Ik beheerste me, maar liet wel feilloos merken dat het onacceptabel was. Ze ging opnieuw aan de slag. Ze kon niet anders. Uiteindelijk was het op orde, maar mijn waardering voor haar was duidelijk verder afgenomen. Ik vond het ook niet erg dat ze dat merkte. Ik mag iemand aanspreken op een stukje verantwoordelijkheidsgevoel. Ik ben in de positie dat ik mag, zelfs moet, controleren. Een deel van de collega's heeft daar moeite mee. Koninkje of koninginnetje in eigen klas. Zoiets.
Nu heeft ze twee examenklassen. Eentje is lastig. Ik ben het met haar eens. Toch. Je zit er aan vast gedurende een schooljaar. Het enige dat helpt is jezelf steeds afvragen wat je in kunt zetten om het leuk te maken. Een leerling maakt het bont. Constant verongelijkt. Tegen elke docent. Afspraken niet nakomen, laat komen, spijbelen en een arrogante houding. Niet te veranderen. Ik maak me daar niet zo druk om. Zo is er altijd wel een.
Ik denk dat iemand in zijn of haar eigen sop gaar laten koken soms prima werkt.
Escalatie moeten we voorkomen. Het helpt niet echt als een docente nadrukkelijk in het bijzijn van een leerling op ongenuanceerde wijze duidelijk maakt wat haar allemaal dwars zit. Vooral dat ongenuanceerde. Pffffffffff.

Ze kwam een keer briesend melden dat I. weer eens een afspraak niet was nagekomen, waar I. bij stond. Ik had I. al aangesproken en haar een uitdaging gegeven. Zo zei ik haar dat ze vanaf nu niets meer mocht missen en bovendien zich extra vroeg  moest melden en dan zou ik kijken of er nog iets in te halen valt. Geen geschreeuw, gewoon een uitdaging meegeven. Wetend dat dit toch niet zou lukken. Probleem dan opgelost, want de leerling kun je duidelijk laten merken dat deze het zelf verpest heeft.
Ik meldde aan de briesende collega dat I. zich de volgende dag moest melden, waarna de collega allerlei conclusies trok, die op niets gebaseerd waren.
Zo stuurde ze me een venijnige mail met allerlei beschuldigingen, waarvan ik voor de helft niet begreep waar ze op doelde. Natuurlijk had ze ook bij mijn baas haar beklag gedaan en de bewuste mail ook aan hem gestuurd.
Ik nodigde haar uit voor een gesprek, met de opmerkingen dat er wat misverstanden waren en dat het me goed leek om hier even over te praten.
De reactie erna kwam ook per mail. 'Misverstanden? Ik versta toch Nederlands??' en 'Hoe zit het met....', Zoals je weet valt het tijdstip waarop je wil praten .......en het zou fijn zijn geweest om eerst na te gaan of ik wel kan' en als klapstuk 'Ik ben haar examinator en niet jij althans dat heb je mij keer op keer gezegd dus het kan nooit zo zijn dat jij achter mijn rug tentamens afneemt bij mijn leerlingen zonder mijn medeweten.'
Ze heeft het al aan haar hart. Zo wordt ze nooit oud.
Ik ben bij haar langs gelopen en heb alternatieven voor een tijdstip aangedragen. Het was een prima gesprek. Ik genoot er zelfs van. Er was eigenlijk niets aan de hand. Behalve dan haar toon en haar manier van reageren naar mij. Daar hebben we duidelijke afspraken over gemaakt. Niet meer. Zit je ergens mee? Bevalt je iets niet? Maak een afspraak en ga met me in gesprek.

demonen

Wat zalig dat ik hier nu ongenuanceerd, volkomen vrij van alles van me af kan schrijven.
Vandaag hoorde ik terloops dat het fossiel, nu hij nog net niet weg is, een nieuwe taakomschrijving zou maken van 'de middenvelder'.  Ach. Niets verbaast mij.
Logisch ook. Iemand die als de gebochelde hele dagen achter zijn computerschermpje zit gebogen, ver weg van het gepeupel een omschrijving laten maken van wat de echte idioten, de stuiterballen, de over verantwoordelijke werknemers met een hard kloppend onderwijshart nou eigenlijk doen of moeten doen.
Ik heb hem al jaren niet meer IN de school gezien.
Er moet van alles.
Ik zie het allemaal wel.
Voorlopig ren ik me rot. Van de ene mopperende collega naar de volgende klagende collega. Een lading vol met zelfmedelijden.
Nu zou ik uit kunnen roepen 'waar heb ik dit aan verdiend?'
Nee, nee, ik ben een leidinggevende. Dat is niet professioneel.
Oh.
Goed.
Laten we beginnen met de 'light' variant. Er zijn een paar onaangepaste leerlingen in de eindexamenklas. Geen sturing van thuis. Onbehouwen. Niet altijd sociaal. Verdraaid lui.
Je hebt je handen er aan vol. Een handjevol, tussen een groot stel lieve, gedweeë kinderen die hard, braaf altijd doen wat je zegt. Het type niet in discussie gaan. Maar ja. Dat handjevol is dus werk. Nee, het gaat niet altijd gemakkelijk.
Ja, dat kost je tijd en nee, het levert niet altijd op wat je wilde. Is de kern dan toch niet 'hoe ga je er mee om?' Er 12 leerlingen een eerste lesuur uitknallen omdat ze weer hun huiswerk niet hebben gedaan levert echt niet veel op. Natuurlijk heb ik staan bulderen naar die leerlingen. Tegelijkertijd zaten ze toch maar een half uurtje te chillen in de kantine. Ik kan er namelijk niet 12 kwijt voor mijn kamer.... Is het dan raar dat ik je verzoek om dat niet meer te doen? Ze bijvoorbeeld een uur na laten komen bij jou? Ouders bellen?
Eerder waren er al incidenten met leerlingen. Die zijn besproken, alleen ook hier kreeg je niet je zin. Je wilde dat ik een van de zwaarste middelen uit de kast trok. Dat vond ik niet nodig.
Nee, je bent geen kwade. Wel onzeker, maar je zal liever dood vallen dan dat toegeven. Dat maakt het lastig.
Tja. Dan ook nog eens niet je zin krijgen over het tijdstip van afname van een luistertoets. Potverdorie. Pas om 14 uur 's middags op vrijdag. Dan hebben die kinderen toch geen concentratie meer? Ze zouden slechter presteren. Het zou toch niet tot lesuitval leiden? Nee, maar wel de laatste les lichamelijke opvoeding verknallen. Uiteindelijk scoorden ze helemaal niet zo beroerd.
Toch. Het stapelde op. Ik heb gesprekken gevoerd, maar het bleef bij je knagen. Dus naar je eigen leidinggevende. Die een lans voor je brak. Goede docent, we moeten niet willen dat ze afbrandt. Of ik weer in gesprek wilde gaan. Ja hoor, geen probleem. Ze mag komen.
Maar ja, of ik dan ook bij haar wilde aangeven dat ik dat wilde.
Vooruit. Trots is mij vreemd. Blijkbaar is het voor jou belangrijk.
Ik vind het best. Je noemde een gebrek aan steun. Daar wil ik meer van weten.
Je zei dat je serieus genomen wilde worden. Ook daar wil ik meer over weten.
Ik ben benieuwd wat je voor ogen hebt.
Ik denk dat ik dat wel weet. Ik ga niet met je vechten. Het zijn jouw innerlijke demonen. Niet de mijne.

ijzig

Van het weekend zat ik er even helemaal doorheen. Gelukkig heb ik er geen last meer van dat ik twijfel aan ik.
Waarom zou ik ook? Goede resultaten, genoeg mensen die me waarderen, een baan waarvoor maar een paar idioten zijn te vinden. Nee, dat is het niet.
De leerlingen? Ja, ze zijn wel eens onuitstaanbaar, lui, lastig of druk. Toch, dat neem ik nooit mee, het zijn ten slotte pubers en ze zijn nog lerend. Het lukt me bijna altijd om een stapje verder te komen met dit 'gepeupel'.
Helaas. Er werkt ook een meute volwassenen in het zelfde gebouw. Helaas, volwassen voor de wet, vaak niet in gedrag.
De laatste tijd word ik overstelpt door een horde klagende docenten. Ik ga er niet een stukje over schrijven. Het worden er minstens vier. Als ik me inhoud. Misschien houd ik me wel niet in.
Het loopt wel synchroon met het weer. IJskoud. Ik ben al lang klaar voor de lente.

doorstart

Welkom!
Een nieuwe start en tegelijkertijd gewoon doorploeteren. Meer dan 8500 dagen werk ik al op de zelfde plek.
Soms kijk ik even terug. Het is een wonder dat ik nog niet in het gekkenhuis zit. Hoewel ik een aantal malen op de deur heb geklopt.
De dag dat ik het gebouw in stapte, was ik best wel zenuwachtig. Als ik die baan maar kreeg. Tijdens het sollicitatiegesprek had ik het idee in een krankzinnigengesticht te zijn beland. Dat idee is niet meer veranderd, al fluctueert de mate van totale verstandsverbijstering. Blijkbaar trekt waanzin mij aan.
Het begon al hilarisch. Twee mannetjes die allebei het hoofd van de school waren. Er was een machtsstrijd aan vooraf gegaan. Twee mannetjes. Een putsch.
Niet allemaal even netjes gespeeld. Dus gingen ze er vervolgens jarenlang vanuit dat hen het zelfde kon overkomen. Het kon gebeuren en het gebeurde.
Eentje is inmiddels 67 en is gedoopt tot 'God hoogstpersoonlijk'. In cynische zin. Natuurlijk. Hij heeft wel kwaliteiten. Boven alles is hij een ongeleid projectiel. Doet volledig wat hij wil. Geen baas meer, maar niemand kan hem de baas. Apart.
De ander gaat aan het einde van het jaar met prepensioen.  Het fossiel. Inmiddels al half begraven. Niemand die eigenlijk weet wat hij dit schooljaar nog doet.
Deze twee opperhoofden werden vervangen door Mr Smile. Mr Smile was een verademing qua enthousiasme. Toen de school echter in zwaarder weer kwam, vertrok hij. Carrière maken. Inmiddels was duidelijk dat er toch wel wat problemen waren die Mr Smile had weggelachen. We hadden een zakelijker iemand nodig. We kregen wat we vroegen. De ijskoningin.
Ook zij vertrekt. Onvrijwillig. Opeens blijkt dat scholen anders gefinancierd worden, waardoor de drie scholen gesplitst worden in twee delen. Aangezien er ook een 'hoogbejaarde' op de zustervestiging werkt als opperhoofd, zal de ijskoningin daar aantreden. Ze zorgt wel voor zichzelf.
De opvolger van huttemetut heeft een klus die geen verstandig mens zou ambiëren. Conquistador. Het schip waarmee we varen is rijp voor de sloop. Her en der zijn er dappere opvarenden die met de moed der wanhoop proberen de lekken te dichten en het oude schip zeewaardig te laten blijven. Deze matroos is een beetje moedeloos. Niet helemaal, krankzinnig zijn helpt wel.
Wat helpt is dat conquistador stressbestendig is. Ik had al lang de handdoek in de ring gegooid in zijn positie. Een verademing. Een geruststelling.
Toch. Ik ben voorzichtig geworden. Wat er in een paar jaar is gebeurd heeft zijn weerslag op me gehad. Niet allemaal negatief. Zeker niet.
Een nieuwe start. Een nieuwe plek. Meer vrijheid. Voor van alles. Met alle emoties erbij. Frustratie, onzekerheid, verwondering en soms intens genieten.