einde ijstijd in zicht

Het lijkt wel een duiventil op het schooltje. Dat vliegt maar uit.
Het is crisis, ook in onderwijsland. Bezuinigen is het woord dat je elke dag wel hoort. Nu zijn er drie scholen met één ijskoningin en drie directeuren. Het concept verdwijnt, er blijven twee scholen over. Een maand of wat geleden kwam het bericht dat er een flink aantal mensen 'boventallig' werd verklaard. Nee, niet het woord ontslagen gebruiken, want iedereen heeft baangarantie.
Als ik ergens een bloedhekel aan heb, dan zijn het wel dit soort termen. Politiek gekonkel op het hoogste niveau.
Zo hebben we een conciërge die eigenlijk te slim is voor zijn werk, maar dolgelukkig is met zijn baan. Hij wil gewoon iets doen wat hij leuk vindt. Een paar jaar geleden werd hij tot hoofdconciërge gebombardeerd. Niet omdat hij dat wilde, maar er moest toch een hoofdconciërge zijn.
Nu worden twee scholen die naast elkaar staan, volgend jaar beschouwd als één school. Door de overheid dan, want ze houden allebei hun eigen naam. Maar één directeur nodig en met alle huidige acties is het misschien nog een wonder dat we de goede baas houden die we nu eindelijk lijken te hebben gevonden. De baas van het andere gebouw mag dan wel blijven, maar is geen baas meer. Die hoeft nog maar een paar jaar en ik denk eerlijk gezegd niet dat hij er echt mee zit. Al moet de tijd dat nog wel uitwijzen. Maar ja, het 'andere gebouw' heeft ook een hoofdconciërge. Dus, zo redeneerde men, die van ons is boventallig. Waarom? Omdat hij zo capabel is en dus gemakkelijk herplaatsbaar.
Vrijdag was zijn laatste dag. Hij kan gaan werken op een andere school. Hij is blij dat hij daar aan de slag kan, maar had zeker liever gewoon willen blijven.
Zo hebben we ook een applicatiebeheerder. Eentje maar. Eentje die alles weet van een bepaald systeem waar iedereen mee werkt in de organisatie. Ze werkt al 13 jaar bij ons. Alleen zij weet van de hoed en de rand als het aankomt op een bepaald systeem. Zij mag waarschijnlijk naar de zelfde school als waar de conciërge naartoe gaat. Niemand die praat over de overdracht van kennis en wetend wie er overblijven wordt het volgend jaar chaos. Tegelijkertijd zijn er twee miepjes die op financiën zitten die allebei mogen blijven. Geen idee waar die hun tijd aan moeten besteden, want dat is nu al niet duidelijk. Of als het duidelijk is, niet een toegevoegde waarde voor de school.
Of de telefoniste. Al 56. Ik zie het nog niet gebeuren dat ze herplaatsbaar is. Een paar jaar gelden onverwacht haar man verloren. Hij viel dood neer in de keuken, net voor ze op vakantie zouden gaan. Een zware tijd meegemaakt en nu net verhuisd en net weer een beetje haar leven op orde, als de boodschap komt dat er vanaf volgens schooljaar geen baan meer voor haar is. Ze wil er niet aan denken. Ze onderneemt ook geen actie. Ik maak me zorgen over hoe dit gaat aflopen. Dan hebben we nog de 61-jarige technisch onderwijsassistent. Eerst vroegen ze hem of hij niet vrijwillig eerder met pensioen wilde. Dat betekende echter groot inkomenverlies, dus dat weigerde hij. Na de mededeling van boventalligheid, is hem dan nu toch weer te verstaan gegeven dat hij kan blijven, alleen wat hij moet gaan doen is nog onduidelijk. Niet in de zelfde functie. Dat is dan weer wel medegedeeld. Terwijl ik weet dat er een vacature is op een school die valt onder het zelfde bestuur.
De directiesecretaresse boft. Zij mag op het bestuursbureau gaan werken. De dame van personeelszaken heeft gesolliciteerd in een soortgelijke functie en is aangenomen. De dame die over facilitaire zaken ging is al vertrokken naar een andere baan.
Natuurlijk. Bij de een is het wat gemakkelijker 'nou, dag' zeggen dan bij de ander.
Het schunnigste van de hele situatie is nog wel dat de veranderingen die gaan plaats vinden op het hoogste niveau, nog niet zijn gecommuniceerd. Terwijl ik al weet dat het rond is voor ons schooltje. Hoewel nog helemaal niet duidelijk is hoe we alles volgend jaar gaan rooien zonder alle boventalligen. Niemand zit er echt mee dat de botte gymdocent het veld moet ruimen. Ook zijn er mensen van wie ik echt had verwacht dat ze het veld zouden ruimen en juist daarvan blijven er een paar.
Wat ik het ergst vind, is de schijn van betrokkenheid. De zalvende woorden. We zoeken voor iedereen op maar naar een nieuwe werkplek. Verpakte woorden. De ijskoningin is overbodig, maar zal de plek innemen van de bijna 70-jarige directeur. Ze zorgt wel voor zichzelf. Boventallig en gelijk een nieuwe baan voor jezelf creëren. Wel een andere dan eerst. Dat zal een hele cultuurschok opleveren op die locatie. Nuchter gesteld ben ik dan van de kille ijskoningin af.
Ik vermoed dat de lente echt zal starten als alles officieel bekend wordt gemaakt. Einde van een ijstijd.