De kleine vrouw

De bewakervan het juwelenpaleis zuchtte. Lastig. Bewakers hebben zo hun sores. Sores waarover je met andere bewakers kan praten. Een eenzame kleine groep.
Ze kenden geheimen. Over de goud- en zilversmeden en over de juwelen die onder hun handen gecreëerd werden.

Een apart wereldje, waar de buitenwereld wel een oordeel over had, maar die geen idee had van deze mysterieuze wereld. 

De goudsmeden die gonzend als bijen door de bijenkorf zwermden waren niet altijd in een goed humeur.
Klagen over het zogenaamde edelmetaal dat ze in handen kregen. Dit was toch geen kwaliteit. De grote bazen verwachten maar steeds dat je er prachtsieraden van maakt, maar hoe kan dat als je grondstoffen krijgt waar je zelf ernstige twijfels over hebt. De directeur verwachtte ook nog eens dat er soms edelstenen in verwerkte. Wist hij wel hoeveel extra werk dat was?

Ook de zilversmeden mopperden wel eens. Ja, ze werden vaak gezien als minder. Goudsmeden waren vaak elitair. Zij werkten met het duurste edelmetaal, het edelmetaal met naam. Nuffig liepen ze door het bedrijf, verzuchtend dat ze het erg zwaar hadden. Tegelijkertijd liepen ze te klagen dat hun goud meer op zilver leek.

Een kleine vrouw, liep onopvallend door het paleis. Niet elke dag. Ze probeerde niemand voor de voeten te lopen. Bescheiden.
Hard werken deed ze. Voor de zilversmeden. Bij de zilversmederij zat ook een bijou afdeling. Ook daar zette ze zich in.

Eerder werkte ze in een kleiner paleis waar iedereen elkaar kende. Het was vlak bij haar huis, al was het grotere paleis haar wel bekend.
Toen het kleinere paleis niet meer mocht blijven bestaan van de keizer die in dit deel van het land de dienst uitmaakte, moest ze verkassen. Wat was dat in het begin lastig geweest. Er werkten een paar goud- en zilversmeden die haar lieten merken dat ze anders moest gaan werken. Terwijl haar klanten altijd zo tevreden waren geweest. De juwelen die zij ontwierp, verfijnde en afleverde waren van ongekende kwaliteit. Extra blinkend, alsof ze meer zelfvertrouwen hadden gekregen van al het poetsen dat deze vrouw deed.

Veel te bescheiden. Langzaam wende ze aan de grotere omgeving. Ze kreeg de verantwoordelijkheid over een verzameling ruwe edelstenen. Velen zagen er niet de waarde van. Zij wel. Heel veel tijd stopte ze in haar werk. Ze bekeek de ruwe edelstenen van alle kanten. Las erover, zocht uit waar ze vandaan kwamen en wat hun eigenschappen waren. Het gerucht ging dat ze zelfs tegen ze praatte en daardoor nog meer over de edelstenen te weten kwam.
Ja, dit kostte haar uren en uren van haar tijd. Full time werken volgens de principes van het edelsteenpaleis was geen mogelijkheid. Part time, met full time inzet. Heel apart.
Dit zorgde ervoor dat de edelstenen die zij afleverde in een paar jaar tijd flink in waarde gestegen waren en de andere zilversmeden in de leer gingen bij de kleine vrouw.
De kleine vrouw groeide. Niet letterlijk. Ze bleef verfijnd klein en iedereen schatte haar ook altijd jonger. Hoe deed ze dat?
Persoonlijke aandacht. Warmte doet edelstenen goed. Ze gaan er door schijnen en je ontdekt steeds meer facetten van de edelsteen als je ze in het licht zet.

Sommige edelstenen worden gevonden in donkere spelonken. Gevaarlijke omgevingen. De kleine vrouw zorgde dat juist deze edelstenen op een warme plek kwamen. Vol licht, vol warmte.

Sommige edelstenen waren moeilijk te bewerken. Zo erg beschadigd dat je er weinig meer mee kon doen. Soms was de kleine vrouw dan van slag of sliep er een nacht minder door.
Ook waren er gewone stenen tussen. Dan kon ze praten wat ze wilde, maar dan kwam er niets moois uit. Zelf zei ze dan dat ze niet streng genoeg was, want elke steen heeft toch zijn schoonheid?
Een van de bewakers sprak haar regelmatig. Zelf deed deze bewaker ook wel eens aan zilver bewerken.
Deze bewaker stelde de kleine vrouw gerust.
Niet alles is te leren. De edelstenen die zij had bewerkt, hielden altijd een kenmerk vast van de maakster. Een extra schittering, een fonkelende weerkaatsing in de zon. Onmiskenbaar geraakt door de maker.

Toen de kleine vrouw ouder werd, bleef ze bescheiden, ook al was het de andere goud- en zilversmeden al lang duidelijk welke bijzondere kwaliteiten deze kunstenares had. Ze koos voor de afdeling met zeldzame edelstenen. Soms vond ze daar exemplaren die ze nog nooit eerder had gezien. Ze hervond energie die ze bijna kwijt was geraakt.
Toch. Iets bleef het zelfde. Met veel liefde en veel geduld edelstenen slijpen, vormen en oppoetsen maakte ze de wereld een stukje mooier.
Veel had ze zelf van de wereld gezien.
Woeste bergen, witte stranden, zompige moerassen, uitgestrekte vlakten. Wat haar ontroerde waren de dieren. Kwetsbaar. Net als de edelstenen in het paleis.

Nu. Het is zo ver. De kleine vrouw zal het paleis verlaten. Ja, zo gaan die dingen. Ook al word je veel jonger geschat. Helemaal los laten zal ze niet doen. Enkele schitterende edelstenen houdt ze onder haar hoede. Nog even. Een juweel verlaat het paleis.

ploeteren

September, een kakelvers schooljaar en daardoor honderdduizend inspiratiebronnen. Kom maar op.
Ritme terug vinden is altijd lastig. Zou dat de reden zijn dat onderwijsland volgend jaar een week minder zomervakantie krijgt?
Meer dan twee maanden geleden postte ik hier nog een explosief stukje. Grappig om te vermelden dat Pietje Precies een dag na mijn stukje, zonder dit overigens gelezen te hebben, met het schaamrood op zijn kaken zijn oprechte verontschuldigingen aanbood. En terecht. Ik heb hem wel even laten merken dat ik geschokt was door zijn explosie. En kwaad. Hij begreep het helemaal. Ik ken hem al wat langer. De beste man worstelt vooral met zichzelf van tijd tot tijd.
Daarna stortte ik mij vol overgave in de zomer. Dik twee weken volledige luiheid. Zon. Zee. Boeken. Slapen. Eten. Lachen.
Een lui Frans leven met mijn lief. Vervolgens op avontuur in het verre Indonesië. Nooit geweten dat zo veel opeengepakte mensen toch zo kalm hun leven kunnen leven. Borrelende vulkanen, andere gewoonten, eeuwenoude tempels. Proeven, ervaren. Overweldigend. Op paradijselijk, maar arm Lombok lag ik op bounty stranden en zwom tussen blauwe zeesterren. Ik bezocht een schooltje. Kaal, met mensen die een hart voor kinderen hebben. Waarschijnlijk staan ze in hun 'vrije' tijd in de rijstvelden, net als hun ouders die ik heb zien zwoegen. Vakantie vieren in een land waar de meerderheid het begrip vakantie niet kent.
Ik ben pas een week thuis. Een dag na thuiskomst bewoog ik me naar het werk. Ik heb de rust nog vast. Ik probeer het te bewaken. Tot nu toe lukt dat aardig.
Sinds gisteren zijn alle collega's weer druk drentelend in het gebouw. Het fossiel heeft morgen zijn afscheid, de ijskoningin is verhuisd naar een andere school en er zijn nog veel meer mensen noodgedwongen vertrokken. Her en der is wat veranderd qua indeling van lokalen.
"Ik kan niet werken in dit lokaal. Al mijn lessen heb ik voorbereid, maar zonder beamer is dat geen doen."
"Ja, ik ben wel dinsdag vrij en op de donderdag heb ik maar 4 lesuren, maar vrijdag 8 lesuren draaien, dat houd ik niet vol."
"Ik heb maar liefst 5 tussenuren per week. Daar ben ik niet blij mee."
Het wordt weer een boeiend schooljaar.

ego

Ik had het de afgelopen twee weken dus erg druk.
Met die naderende vakantie van niets moeten en veel luieren in het vooruitschiet, kwam ook het besef dat het dan wel prettig zou zijn als de zaken die afgerond konden worden, ook daadwerkelijk afgerond zouden worden.
Aan de slag dus. Met regelmaat tevreden terugkijkend naar een turbulent en toch ontspannen jaar. Heel veel waard weet ik na vier jaren van diepe duisternis.
Aan de slag, maar wel regelmatig stil staan. Ik kreeg die opdracht van mijnheer Pretoog.  Kiezen, niet alles tegelijk, vooral plezier houden in wat je doet. Met grote regelmaat strooide hij met complimenten. Niet alleen naar mij, maar naar de vele hardwerkende collega's die hierdoor ook met plezier bleven doorgaan.
Het leidde tot prachtige resultaten. Nu al. Na een jaar. Vastberaden willen we doorgaan.
Ik maakte een lijstje. Wat nog zeker te doen voordat het grote luieren begint.
Voorop staan natuurlijk de leerlingen. Vandaag waren de eindejaarsexcursies. Ik hoefde niet mee, maar er waren vooraf wel een paar zaken die geregeld moesten worden. Er was gisteren nog een geslaagd zomerfeest met stampende muziek en zwetende leerlingen. Er moesten cijferlijsten bestudeerd worden, ik heb een nieuwe decaan onder mijn hoede genomen die aan de slag gaat met de verwerking. Talloze gesprekken met ouders en leerlingen. Over uitstroom naar ander onderwijs. Over gedrag. Een planning maken voor volgend jaar en alles op elkaar afstemmen. Een jubileum van de ene collega. Een afscheidsreceptie van de ander. Een diploma-uitreiking en de laatste drie lesdagen leken gevuld te worden met 'film kijken' waardoor de leerlingen mateloos verveeld werden en daardoor ook hyperactief in de pauzes.
Eind vorige week even diep adem halen en beseffen dat deze week vooral gevuld moest worden met het bestuderen van die cijferlijsten om nauwkeurig te bepalen of een leerling over kon gaan naar het eindexamenjaar. Door de veranderde regels is dat een stuk lastiger geworden. Maandagmiddag zouden de lijsten er zijn.
Vrijdagmiddag na werktijd kwam er een mailtje van Pietje Precies. Hij is er nog een jaar. Ik weet dat tact niet in zijn woordenboek staat, maar meestal heeft hij goede bedoelingen. Hij wees er op dat hij vorig jaar met een ultieme krachtsinspanning het 'taakplaatje' rond had gekregen. Samen met de man met de paraplu die eerder dit jaar vertrok en nu al mag genieten van een welverdiende vakantie.
De man met de paraplu is weg. Pietje Precies wilde graag dit jaar ook weer voor de zomer zo veel mogelijk rond krijgen.
Voor de niet-onderwijsmensen hier: er is een onmogelijk systeem bedacht door de overheid. Dat verbaast jullie vast niet. Docenten geven een maximaal aantal uren les per jaar. Volgens de regels is dit ongeveer 45% van de tijd die je betaald krijgt. Op onze school is het gelukt om dat percentage op 47% te krijgen. Daar moest een hele stemprocedure voor gevolgd worden en dit was noodzakelijk om de bezuinigingen enigszins het hoofd te bieden. Er blijven dus heel wat uren over. Elke school doet daar iets mee volgens eigen inzicht. Allerlei berekeningen die bepalen hoeveel voor- en nawerk er moet zijn per les. Uren voor vergaderingen en allerlei taken die ook in een school gedaan worden. Zoals het begeleiden van nieuwe docenten, huiswerkondersteuning voor zwakke leerlingen, het begeleiden van excursies en ga zo maar door.
De afgelopen jaren werden er allerlei taken bedacht en werden uren uitgedeeld aan de mensen die deze taken deden. Er is echter flink gesneden. Veel kan niet meer. Of is liefdewerk, oud papier.
Pietje Precies had een lijst rond gestuurd met alle mogelijke taken die je maar kunt bedenken en vroeg wie er vanochtend aan wilden schuiven om een eerste opzet te maken zodat hopelijk voor de zomervakantie al veel rond was.
Ik had echter al een afspraak staan met de nieuwe decaan waarmee de ochtend gevuld was. Een afspraak die ik ook niet kon verplaatsen. Morgen vrij en dat wil ik zou houden en donderdag staat de bevorderingsvergadering al gepland. Zat te doen.
Ik reageerde niet op zijn mail.
Maandagmiddag was er overleg tussen de middenvelders en mijnheer Pretoog. Ik opperde dat het misschien handiger was als we gezamenlijk vaststelden wat echt moest en wat zeker geschrapt kon worden. Maandagmiddag hadden we daar geen tijd voor. Mijnheer Pretoog vond het prima om dat donderdagmiddag te doen als we toch weer bijeen zouden komen.
bovendien, als het niet allemaal gedaan kon worden voor de vakabntie, dan doen we toch direct erna.
Vanochtend kwam Pietje Precies op me af. Woest was hij. Ik had geen idee. Of hij me even apart kon spreken.
Natuurlijk.
Vervolgens barstte hij los. Mij werd op luide toon verteld dat hij woest was dat ik geen antwoord had gegeven op zijn mail. Daar bleef het niet bij. Hij bulderde dat hij het niet pikte dat hij genegeerd werd en meermaals gooide hij me voor de voeten dat ik wel moest beseffen dat hij ook volgend jaar onderdeel was van de directie, ofwel, hij was mijn meerdere.
Ik stond perplex. Waar ging dit over?
Ego.
Niet meer, niet minder. Hij was niet klaar met me. Ik had 'achter zijn rug om' iets voorgesteld terwijl hij toch echt met meneer Pretoog had besproken dat hij het voortouw zou nemen en een bijeenkomst zou plannen.
Er kwamen termen langs als 'als ik een vrouw met ballen was' en meer wat ik nu geeneens meer kan herinneren. Blijkbaar doet mijn geheugen niet meer mee als de dosis hufterigheid te groot wordt.
Ik werd emotioneel. Ik heb daar over nagedacht. Waarom raakte dit me?
Heel eenvoudig. Er werd mij onrecht aangedaan. Er werd uitgegaan van vuil spel. Iets wat niet een moment bij me opkwam. Ik probeerde dat nog uit te leggen, maar deze man zat muurvast in zijn eigen, beperkte overtuigingen.
Ik ken hem wel al langer. Hij uitte dat hij mij al langer kende en dat hij nou eenmaal niet veel tact bezat. Ik kan veel hebben. Ik kan ook bedenken 'hij heeft goede intenties'. Er zijn echter wel grenzen. Die zijn overschreden.  
Ik heb hem gezegd dat ik had kunnen of moeten laten weten dat ik dinsdagochtend er niet bij zou zijn. Twee andere middenvelders waren op excursie. Het was dus sowieso geen goed moment. Hij was al bij meneer Pretoog geweest. Onverstoorbaar. Wat een gave. Meneer Pretoog had hem verbaasd aangekeken toen hij daar al een tirade hield. Meneer Pretoog had aangegeven dat we het gewoon erg druk hadden en dat het donderdag op de agenda stond.
Na mijn treffen met Pietje Precies liep ik gelijk tegen meneer Pretoog aan. Ik had het gevoel dat ik als boksbal was gebruikt.
'Koffie?', vroeg hij. 'Ja, en een zwaar sjekkie', antwoordde ik.

idealen en realiteit

Moeilijk te geloven, maar over vier en een halve week zit ik in de auto op weg naar zoet Frankrijk.
Twee volle lesweken en daarna nog twee weken 'veel te veel doen in veel te weinig tijd'.
Tussen alles door is er een afscheid van een collega, een jubileum van de grijze dakduif die al 40 jaar voor de klas staat, diploma-uitreikingen van de drie verschillende afdelingen, een nieuwe decaan inwerken en nog honderd dingen.
De examens leken wel een soap dit jaar. Daar stond ik dan afgelopen woensdag. Op het schoolplein met een  filmploeg van de lokale televisiezender. Wachtend op het nieuws van de staatssecretaris. Om 17 uur zou het verlossende woord komen.
Ik wist dat het wat later zou worden. Als de staatssecretaris bij mij op school zou zitten, had ik al een leerplichtmelding gedaan. Met alles te laat.
Ik kon me niet voorstellen dat er hele partijen examens opnieuw gedaan zouden moeten worden. Toch, toen er maar geen bericht kwam en er wel een persconferentie werd aangekondigd, begon ik hem wel te knijpen. Het zal toch niet....
Pas vlak voor zes uur, al klappertandend op een winderig schoolplein, kwam het nieuws dat donderdagochtend alle nog ontbrekende normeringen bekend gemaakt zouden worden. Wel was duidelijk dat er hoogstwaarschijnlijk meer eindexamenkandidaten inzicht hadden in de eindexamens, maar die hadden de mogelijkheid dit op te biechten, waarna ze alsnog mochten herkansen. Merkwaardige gebeurtenissen.
Kijkend naar de resultaten, zijn er geen rare, opvallende scores. Er heeft zich niemand gemeld. Natuurlijk werd de school wel door diverse media gebeld. We zijn immers een 'zwarte' school en blijkbaar werden die suf gebeld door geile journalisten. Ik ben benieuwd wat uiteindelijk de politieonderzoeken opleveren. Of er nog meer naar boven komt en in welke mate.
Voorlopig mag ik helemaal niet ontevreden zijn. Gewoon 82% geslaagd in een keer en de kans is groot dat ik in de buurt van de 90% geslaagden kom na de herkansingen. Ook bij havo en vwo zijn de resultaten verbeterd in vergelijking met eerdere jaren. Dat geeft hopelijk weer wat lucht.
Helaas zijn ook een paar leerlingen uit mijn afdeling vierkant gezakt. Eigenlijk zagen we dat al het hele jaar aankomen. Deels moet de hand in eigen boezem. Hoe komen deze leerlingen terecht in 4mavo? Dat ga ik komende week uitzoeken. Met drieën en vieren voor de eindexamens is het jaar opnieuw doen waarschijnlijk niet wijs. De afgelopen week heb ik daar gesprekken over gevoerd. Ze hebben het recht het jaar opnieuw te doen, maar we adviseren instroom op een lager niveau op het mbo.
Dat gaat allemaal niet gemakkelijk. Natuurlijk, ze moeten even de klap verwerken, maar ook hun dromen bijstellen. Te vaak zie ik leerlingen met te grote ambities. Ambitie is mooi, maar realisme is dat ook.
Vorig schooljaar was er ook een leerlinge die zakte. Ze had klas 3 twee maal gedaan en zakte in het eindexamenjaar. Ook veel te zwak. Ook het advies om naar een lager niveau te gaan. Eigenwijs koos ze voor het volwassenenonderwijs om alsnog daar haar mavo diploma te halen. Ik weet inmiddels dat ze weer gezakt is. Via een vriendin, want zelf reageerde ze niet op mijn berichtjes.
Ik had liever ongelijk gehad. Zo is ook een leerlinge gezakt die vorig jaar bij ons in de 3e klas zat. Onmogelijk juffrouwtje Arrogantie, maar zodra je moeder had gesproken, was duidelijk waar dat vandaan kwam. Onmogelijke vrouw. Als dochterlief zwak presteerde, kwam dat omdat ze zich niet veilig voelde. Of omdat we te weinig aandacht aan haar dochter schonken. Ik kreeg zelfs een advocaat op mijn dak gestuurd. Waarna de ijskoningin besloot dat juffrouwtje Arrogantie overgeplaatst moest worden naar de zustervestiging, wat moeder al eerder wilde. Naar de examenklas, kostte wat het kostte. Daar is ze geplaatst en ja, ook gezakt. Wel nog een kans.
Ik ben dus nog wel even druk de komende weken. Praten als Brugman en hopen op een grote dosis realiteitszin.

examenperikelen

Examenperikelen. Het is er blijkbaar het jaar voor. Vanochtend las ik dat er 'mogelijk' nog een examen gestolen is op 'mogelijk' de zelfde school waar eerder het vwo examen Frans was verdonkeremaand.
Wat voor nieuws is dit nu?
Er wordt het woord 'mogelijk' gebruikt. Er wordt beweerd dat het om het examen Engels gaat, maar niet wordt vermeld of dit een mavo, havo of vwo examen is. De politie onderzoekt het.
Tja.
Lekker om het weekend mee te beginnen. Het College voor Examens houdt gewoon weekend, er wordt al 'leuk' gemeld dat het zou kunnen (weer een mogelijkheid) dat het examen als ongeldig wordt bestempeld en iedereen dat examen van dat niveau opnieuw moet doen. Verder doodse stilte.
Ik ga er maar even van uit dat we aanstaande woensdag de mavo leerlingen kunnen vertellen of ze geslaagd zijn en een dag later het zelfde voor de havo en vwo leerlingen.
Ik kan er nu toch niets mee.
Dat was de afgelopen week wel anders. Op de laatste dag van mei kreeg ik een eindexamensecretaris aan de lijn uit het zuiden van het land. Ik ben ook eindexamensecretaris.
Mijnheertje vertelde op hoge toon dat een collega Nederlands bij hem was komen klagen over een van mijn collega's Nederlands. Het werk was niet goed (lees: te soepel) nagekeken en nu had die collega geen zin om het na te kijken, omdat hij het idee had dat hij dan de eerste correctie deed.
OK. Stuur maar terug en natuurlijk zou ik de boodschap overbrengen op oma Duck. Dat is sinds langere tijd de bijnaam van mijn collega Nederlands. Puur gebaseerd op uiterlijk, want hoewel het woord oma mij doet denken aan warmte, is dit bij deze collega een gebrek. Meer het type 'bord voor de kop'.
Als er een collega is die vooringenomen is en zelfs puur racistische opmerkingen plaatst, is zij het wel. Ja, daar is ze in het verleden op aangesproken. Ja, ze let nu wel op met wat ze zegt, maar als ze dan zegt 'Nee, ik zeg niets, want ik wil geen problemen', maakt het weer duidelijk dat haar innerlijke denkwijze niet is veranderd.
Zo is ze altijd diepbedroefd als een bepaalde Hindoestaanse leerling werk heeft verprutst, omdat het kind uit een goed gezin komt en is het voor haar pure logica als een islamitisch kind iets verprutst, want ja, die krijgen niets goeds mee van thuis.
Erger dan kromme tenen.
Baas Pretoog werd op de hoogte gebracht door mij. 'Zeg maar dat ik het hoog opneem', zei hij en daar ging ik. Op naar oma Duck die net bij de lieve vrouw in gesprek zat. Ik gaf aan dat ik verwachtte dat ze het werk 3 juni terug zou krijgen en dat ik gehoord had dat er veel te veel punten waren toegekend.
Ze weet me elke keer weer te verbazen. 'Dat is dan alleen bij het deel schrijfvaardigheid, ik weet zeker dat er niets aan te merken is op het deel leesvaardigheid'.
Echt. Elke keer verwacht ik wel iets raars, maar de stompzinnigheid van dit antwoord, liet me even naar lucht happen.
'Oma Duck, dit kan niet. Alles moet secuur nagekeken worden.'
'Ja, maar ze zijn zo vreselijk zwak, dan houden ze geen punten over.'
Je zou kunnen denken 'wat lief'. Maar kom op, er staan nu steeds berichten in de krant over gesjoemel bij examens.
Wat niet zo netjes was, was dat de docent Nederlands geen contact had opgenomen met oma Duck. Volgens mijnheertje de eindexamensecretaris was hij zo boos, dat hij dat niet wilde doen. Hallo. We zijn zogenaamd allemaal mensen met minimaal een hbo-opleiding. Daar mag je toch wel enig professioneel gedrag van verwachten. Boos, OK, maar laat gewoon Persoonlijk even weten dat je het niet accepteert, stuur het terug, informeer mijnheertje de eindexamensecretaris, die mij dan weer kan berichten, maar neem je professionele verantwoordelijkheid.
Geef mij maar pubers. Vele malen gemakkelijker.
Goed. Het werk kwam terug, er was inderdaad met punten gestrooid en oma Duck had wat slapeloze nachten gehad. Hopelijk was dit eenmalig.
Dinsdag kreeg ik mijnheertje de eindexamensecretaris nog een keer aan de lijn. Het toeval wilde dat hij mijn tweede corrector was.
En wat voor een. Zeikerd eerste klas.
Ik had zeer zeker secuur gecorrigeerd, maar dit mijnheertje was het klassieke voorbeeld van 'als ik een leerling kan naaien, dan doe ik dat ook'
Hij begon al lekker. Hij stelde dat een bepaalde aanhef niet juist was. Ik was er 100% zeker van dat dit wel zo was. Hij reageerde met 'kunt u mij dan een betrouwbare bron geven waar ik dat kan vinden?'
Simpel. Ik ben de bron. Ik gaf even fijntjes aan dat ik al decennia les geef en hier nog nooit een tweede corrector over had horen mekkeren. Ik ging helemaal niets opzoeken. Toedeledoki. Gelukkig had hij snel door dat ik het meende en gaf aan 'dat dan maar te laten zitten'. Nou ja.
Natuurlijk. Er waren een paar punten toegekend waar ik zelf over twijfelde en soms is en als er dan iemand een argument aanvoert waarom dat niet kan, prima. Ik kreeg een paar punten cadeau her en der en al met al mag ik helemaal niet klagen. Na drie kwartier had ik een rood oor, maar mooi behouden wat ik wilde behouden. Als er niet wordt opgehoogd of verzwaard, heb ik een klassengemiddelde van 6,8. Fijn. Als dit maar niet het mogelijk gestolen examen is....

examenstress

Een beetje suffig op de bank dinsdagavond. Wakker geschud door de mededeling dat het examen Frans voor het vwo uitgelekt was op Internet. Woensdag was mijn vrije dag, maar als eindexamensecretaris gaan dan alle alarmbellen rinkelen.
Inderdaad, ik zag ook iets op het wereldwijde web dat verdacht veel op een echt examen leek. Een examen wat morgenmiddag pas op het programma staat.
Dan zijn de sociale media opeens zeer handig. Eerst maar eens leerlingen gerust stellen. Geen paniek, we gaan er vooralsnog van uit dat er een oplossing wordt gevonden.
Ik verwachtte dat er een vervangend examen zou worden geleverd. Voor woensdagmiddag. Daar hoopte ik op. Ik heb contact gehad met alle betrokkenen en ook zonder mij zullen ze het vast allemaal redden. Vanochtend werd duidelijk dat het examen een dag werd uitgesteld.
De lampenlul die heeft besloten deze actie te ondernemen zou gelyncht moeten worden door vwo leerlingen. Ik hoop ook vurig dat ALLE scholen aan een onderzoek worden blootgesteld. Op welke scholen zijn er examenpakketten niet meer verzegeld of waar ontbreken er pakketten? Kort die maar flink financieel en geef het geld aan de scholen die wel hun zaakjes in orde hebben.
Het ergst vond ik de onzekerheid waar die leerlingen mee te maken kregen.
Ik was wel verbaasd over de snelle arrestatie. Het is zeker dat de versie die op Internet verscheen, het examen was dat op de Rotterdamse islamitische school lag opgeslagen. Er zijn nog genoeg vragen.
Deze school was al eerder negatief in het nieuws. Problemen in de financiële sfeer, zo werd er overheidsgeld besteed aan reisjes naar Saudi-Arabië wat niets met onderwijs te maken had. Imams op de loonlijst die er helemaal niet werkten en een periode waren alle afdelingen van de school bestempeld als 'zeer zwak' door de inspectie. Dat is ongeveer 5 jaar geleden. Nou, geloof me, dan is er veel mis. Een jaar later waren de slagingspercentages hoog in vergelijking met het landelijk gemiddelde en in 2012 werd het vwo bestempeld als een van de 10 beste vwo scholen.
Natuurlijk.
Zelf werk ik op een school waar het vwo ternauwernood ontsnapte aan het predicaat zeer zwak. Het werd zwak. Er wordt nu keihard gewerkt en de hoop is er dat we langzaam naar voldoende opkrabbelen. We zitten namelijk met een hele berg zorgleerlingen en jongeren die van huis uit praktisch geen begeleiding krijgen, noch ondersteund worden met het Nederlands wat bij elk examen een steeds grotere rol speelt.
Ik durf een maandsalaris er op te verwedden dat het publiek op de islamitische school hiermee te vergelijken is. Ik heb in het verleden zelfs leerlingen van deze school aangenomen. Ze woonden te ver van de islamitische school af, hetgeen de reden was dat het mijn leerlingen werden. Prachtige cijferlijsten. Toen startten ze bij ons en werd de ene onvoldoende na de andere behaald. We eisen nogal wat van onze leerlingen. We weten dat je het diploma niet bij een pak hagelslag cadeau krijgt.
Nee. Ik heb een gezonde dosis wantrouwen. Tegenover de integriteit van deze school. Tegenover de inspectie waarvan ik vermoed dat de zogenaamde onderzoeken helemaal niet zo goed zijn. Tegenover een aantal collega's in het land die blijkbaar een soort bingo doen als ze examenwerk nakijken of misschien wel 'helpen' bij examens.
En nu?
Ik heb niet zo veel illusies. Ik wacht met spanning op de resultaten die half juni bekend worden.

wilde plannen

Maar vier dagen te gaan deze week. Hopen dat de examens net zo soepel verlopen als vorige week.
Vandaag had ik wilde plannen. Ik zou van alles 'vast gaan doen'. Ik moet geloof ik blij zijn dat er in mijn middelbare schooltijd geen Internet bestond. Ik betwijfel of ik dan ooit mijn vwo diploma had behaald. In plaats van gestructureerd het nodige doen zodat ik niet aan het einde van het jaar loop te stressen dat ik nog zo veel moet doen, hopte ik van de ene website naar de andere. Websites die niets te maken hadden met mijn uiteindelijke doel.
Hmmm. Ik krijg medelijden met de huidige examenkandidaten. Op Facebook laat ik ze weten dat ze hard aan de slag moeten en dat het ze allemaal gaat lukken, terwijl ik zelf zo hopeloos aan het tutten ben.
Het zal allemaal wel goed komen. Ik zie Mijnheer Pretoog en Pietje Precies hard werken om te waarborgen dat we niet in een algehele chaos belanden aan het begin van het nieuwe schooljaar.
Een jaartje tutten en niet voor de troepen uitlopen is eigenlijk helemaal niet zo verkeerd.
Er is veel veranderd dit jaar. Ik mis de man met de paraplu nog wel. Hij ons ook, dat weet ik. Ook bij de conciërges is een gat geslagen door het vertrek van de meest intelligente van het stel. Hij was immer het best herplaatsbaar toen de grote operatie van boventallig verklaarde personeelsleden in gang werd gezet.
Een aantal anderen die vertrokken worden minder gemist. Er vertrekken nog velen. Sommige ook om andere redenen dan boventalligheid. In ieder geval een aantal leuke afscheidsborrels in het vooruitzicht.
Ik kan me de komende weken nog even gaan storten op het nakijken van examens, het ervoor zorgen dat de huidige lichting 3mavo op de juiste plek komt, ook al is dat niet altijd in de eindexamenklas, noch op onze school. Ik ga zeker ook nog wat lesjes bezoeken van collega's. Morgenochtend ga ik dat maar eens plannen. Ik verkneukel me nu al.  
Daarnaast genoeg tijd voor ontspanning. Er staan nog 3 rockconcerten in de agenda die allemaal in een maand plaats vinden. Ik bedoel maar.

37

Naar aanleiding van wat ik afgelopen week zag, ben ik maar eens gaan tellen. Nog 37 werkdagen. Braaf weekends en vrije dagen tussendoor niet meegeteld. Ook al weet ik dat ik op sommige van die dagen ook het nodige zal doen.
Pinksteren voor de deur, maar volgens mij is de heilige geest al over me uitgestort. Ik ben de rust zelve.
Na die 37 werkdagen stappen manlief en ik in de auto en tuffen naar zuidelijk Frankrijk, waar we dan hopelijk verschoond blijven van hemelwater. Dat heb ik nu wel genoeg gezien.
De afgelopen week zijn de examens van start gegaan. Alles loopt op rolletjes. Door de alom aanwezige nattigheid duiken de leerlingen misschien net wat vaker de boeken in. Ik heb ze overigens nog niet eerder zo zenuwachtig meegemaakt. Maandag was er al een leerling die om 08.30 uur stond te popelen om te starten, in de overtuiging dat het om 9 uur zou starten, terwijl het pas om half twee zo ver was. Woensdag was er eentje die een volle dag te vroeg was.  
Donderdag zaten er zes middenvelders om tafel samen met Mijnheer Pretoog en Pietje Precies. Volgend jaar zijn we een, maar ook twee. Formeel een school, maar wel twee gebouwen met twee namen. Het was de bedoeling dat we al brainstormend wat helderheid zouden krijgen over wat nu wel samen en wat apart. Ook een stukje inzicht in wie wat gaat doen volgend jaar.
Acht mensen om tafel die wat wazig keken. Gewoon moe.
Eentje barstte in huilen uit. Hoe herkenbaar, al heb ik geen plannen om de waterlanders te laten vloeien. Het is al nat genoeg. Helemaal duidelijk werd het me niet. Vermoeidheid speelde een rol, maar ook de naam van de ijskoningin viel. Ze liet haar gezicht niet meer zien, ze vroeg niets over de examens en het leek wel of ze nu al geen ijskoningin meer is van ons, maar zich alleen nog maar bezig houdt met haar toekomstige stek.
Tja. Dat kan mij niet meer verbazen. Ik heb vorig schooljaar wel gemerkt hoe ijzig de ijskoningin kan zijn. Die kou raakt mij niet meer.  
Meteorologisch gezien begin ik wel te mopperen. Lage temperaturen en steeds weer de verwarming aan, nee, leuk is anders. Morgen schijnt het even goed te worden. Mocht dat zo zijn, dan ben ik de hele dag buiten te vinden.

los

Ja, dat weekje vrij was erg aangenaam. Even de aandacht naar andere zaken dan het schooltje. Natuurlijk. Ik had de momentjes dat ik overwoog om me alvast even te storten op zaken die nog in de komende weken afgerond moeten worden. Daarover nadenkend kreeg ik gelijk visioenen van tientallen klusjes waarvan ik ook gelijk begon te twijfelen of dat allemaal wel af te ronden was voor het einde van het schooljaar. Dus liet ik het los.
Vandaag een gesprekje met mijn baas.
Ongelooflijk hoeveel impact een waggelende pinguïn op mijn denkvermogen heeft gehad. Vier jaar lang het idee krijgen dat niets goed genoeg was. Wel weten dat een pinguïn dat helemaal niet kan bepalen, maar emotioneel toch schade oplopen.  
Rationeel weet ik precies wat ik moet doen om mijn baan leuk te blijven vinden en ik weet ook dat ik het kan. Soms de eigenwijze ik even afblaffen, luisteren naar mijn lijf.
Wat een verademing als je opeens overladen wordt met complimenten. Horen dat je het goed doet. Horen dat je baas niet zonder je kan. Erkenning krijgen dat je veel doet en dat je er vooral op moet letten dat je de vrije dagen die je gewoon hebt niet moet vullen met werk. Zelfs opgelegd krijgen dat ik elke week drie uur moet blokkeren waarbij ik me moet afsluiten voor allerlei ad hoc zaken en dat ik ook gewoon dan thuis wat kan gaan uitwerken in plaats van deze zaken aan te pakken in weekenden of vrije dagen.
Dat is even wennen.
Vandaag ook een teamvergadering. De vorige was naar mijn beleving rampzalig. Collega's die zich niet lieten horen en zij die dit wel deden, hadden alleen maar kritische opmerkingen of ronduit afzeik beweringen. Nu verliep alles als een zonnetje, gelijk het weer. Ik kaartte een probleem aan waar ik niet uit kwam en liet de teamleden brainstormen over een oplossing. Het leverde iets moois op, wat niet alleen mijn probleem oplost, maar ook de kwaliteit van het onderwijs zou moeten verhogen. Daarnaast hebben de collega's het gevoel dat zij inspraak hebben en zo wordt het plan ook gemakkelijker gedragen.
Natuurlijk. Het is jammer dat ik niet zoals vele collega's in het land twee weken meivakantie heb. Precies nu is het aan het zomeren. Op deze manier echter zomert het ook op het werk en dat is precies wat ik nodig heb.
Morgen nog een dagje en dan weer vijf dagen los.  

afrekenen

Ik kan hier wel gaan vertellen hoe lekker bezig ik ben in mijn vakantie om mijn huis weer gezellig, fris en schoon te maken, maar ik geloof niet dat de weinige lezers die hier zijn daar warm of koud van worden.
Nee, gewoon nog even wat spuien over onderwijsland. Met de nadruk op de idioten in Den Haag die steeds iets nieuws bedenken. Dat verandert nooit helaas.
Nu hebben de beleidsmakers bedacht dat iedereen moet kunnen rekenen. Nee, niet alleen maar simpele sommetjes, maar de echte doordenkers.
Er zijn vijf verschillende niveaus van onderwijs, maar er wordt besloten om twee varianten te maken. Voor de onderste drie niveaus stellen ze vast dat iedereen moet kunnen rekenen op niveau 2F. Allerlei hoge wiskunde- of rekenpieten hebben bedacht dat dit het minimum is. Die drie laagste niveaus heten allemaal vmbo. Er is een wereld van verschil tussen vmbo basisberoepsgericht en vmbo theoretische leerweg, maar nee, er was besloten allemaal 2F.
Laat ik me daar alleen even op richten.
Scholen gingen dus leerlingen trainen. Immers, vanaf volgend jaar zou de rekentoets mede bepalen of je wel een diploma zou krijgen. Minimaal een 5, anders geen papiertje. Dit jaar kon er al meegedaan worden met een 'pilot'. Nog mooier, de leerlingen uit de voorexamenklassen konden meedoen en als ze dan dit jaar minimaal een 5 zouden halen, zouden ze volgend jaar geen rekentoets hoeven te doen. In maart de toets, in juni een herkansingsmogelijkheid en als het dan allemaal nog niet zou lukken, volgend jaar nog twee kansen.
Aan de slag en ik had de eer om alles in de gaten te houden en te organiseren. De rekentoets is een digitale toets, dus dan vraag je wel wat. De enige ruimte waar de toets betrouwbaar afgenomen kon worden, was in de mediatheek. Dat betekende dus dat die een hele week alleen maar toegankelijk was voor leerlingen die de toets maakten.
Ouders moesten geïnformeerd worden. Er moest een rooster gelegd worden. Spannend.
In januari was er een proeftoets. Eentje die leerlingen moest laten wennen aan het werken met het programma en een rekenmachine ingebouwd op het scherm, want er mocht geen rekenmachine meegenomen worden.
Kort voor de proeftoets kwam onze regering met een mededeling. De rekentoets zou gewoon doorgang hebben. Het cijfer komt op de cijferlijst die bij het diploma hoort. Alleen was nu opeens besloten dat het cijfer geen invloed meer zou hebben op zakken of slagen. Niet volgend jaar. Ook niet het jaar daarna.
Huh?
Men is toch wel heel bang dat er heel veel leerlingen extra gaan zakken. Scholen moeten meer tijd krijgen om de leerlingen goed voor te bereiden.
Ja, ja. Hoe dan? Er komt absoluut geen geld bij om meer lessen te geven. Sterker, de meeste scholen schrappen banen omdat de salarissen van jonge docenten jaarlijks ietsje stijgen, maar de bekostiging vanuit de overheid houdt hier geen rekening mee. Grotere klassen en zeker geen mogelijkheden om bijvoorbeeld standaard twee uur rekenen op te nemen in de lessentabel.
Goed. De druk leek er af. Natuurlijk bleven we stug doorgaan. Het is immers best interessant om te zien hoe onze huidige leerlingen het doen. Er is geïnvesteerd in rekenlessen. De oefentoets verliep prima. Ik was trots. Vier klassen op het hoogste niveau vallen onder mijn hoede. Maar twee leerlingen per klas zouden gezakt zijn als dit de echte toets was geweest. Ons werd verteld dat de oefentoets zou lijken op de echte toets.
In maart gingen de leerlingen dan ook vol vertrouwen van start. Ongeveer twee weken geleden kwamen de resultaten binnen.
Drama.
Van elke klas scoorde de helft lager dan een 4.
Wat was er gebeurd? Opeens was besloten dat het dan wel één toets was op niveau 2F, maar de normeringen werden aangepast per vmbo soort. Dat betekende dat een leerling vmbo  theoretisch opeens veel meer goed moest hebben dan een vmbo kader leerling om een voldoende te halen en de vmbo basisberoepsgerichte leerlingen weer veel minder.
Het cijfer mag dan voorlopig niet meetellen bij het bepalen van zakken of slagen, maar dit is raar.
Eerst wordt gezegd dat alle leerlingen moeten voldoen aan niveau 2F en als het dan echt zo ver is, geldt dat maar voor een van de drie vmbo niveaus.
Ook vervelend: de toetsen zijn digitaal en niet in te zien door leerlingen. Je kunt dus als docent ook niet zien op welke onderdelen de leerlingen de mist in zijn gegaan en er zijn welgeteld vier weken om extra te oefenen met de leerlingen voordat de herkansing wordt afgenomen.
De mogelijkheden tot digitaal oefenen zijn uiterst beperkt.
Walgelijk.

valkuilen

Valkuilen.
Ik ken ze wel. Mijn enthousiasme is mijn kracht en een van mijn valkuilen.
De sfeer is zonder meer goed op het werk. Na jaren afzien voelt dat als een geschenk.
Mijn onstuitbare drang om iets niet gewoon goed, maar bijzonder goed te doen. Stel je voor, zeg. Dat mensen denken 'wel aardig'. Nee, het moet goed met hoofdletters zijn.
Het vorig schooljaar was voor de eerste helft een route naar volledig afbranden en voor de tweede helft blijven hangen in apathie. Nu is alles weer hoopvol en wat doet juffie? Te hard rennen.
Ik weet het wel, maar vaak te laat. Eerder dit jaar had ik een nacht last van extreme misselijkheid. Ik kwam die dag doodmoe thuis. Te veel doorwerken, te weinig nachtrust nemen, te weinig doen wat niets met werk te maken heeft.
Vorige week was het weer zoiets. Gelukkig niet zo ziek als die eerste keer, maar het wordt tijd voor dit juffie om wat meer naar haar lijf te luisteren. Minder dwangmatig als een hamster in het molentje rennen.
Liep ik woensdag als zombie door mijn huis op mijn vrije dag met een knallende koppijn en donderdag duizelig door de schoolgangen.
Ik weet rationeel al lang dat dit schooljaar lang niet alles zo mooi zal worden als ik wil. Of zoals anderen willen. Wat meer genieten van de goede sfeer en sommige zaken gewoon even laten voor wat ze zijn.
Grappig eigenlijk. Ik gaf al een paar keer aan in het overleg dat ik aandacht vroeg om eens goed te praten over de keuzes die gemaakt moeten worden, aangezien ik zie dat er steeds maar meer bijkomt en iedereen zo ambitieus is als maar kan. Ik gaf dus eigenlijk wel met woorden aan dat het allemaal te veel werd, maar bleef wel braaf meerennen.
Ik ben wel opener geworden. Toen de baas vroeg hoe het was, gaf ik eerlijk aan: 'niet zo goed'. Na dit weekje vakantie ga ik eens met hem om de tafel zitten.
Tegelijk is er die grote angst. Stukje geschiedenis. Er was een ijskoningin die twijfelde aan mijn belastbaarheid. Gelul. Ik ben prima belastbaar en werk altijd meer dan wat 'moet'.
Een weekje los van het circus is welkom. Naast slapen, wil ik wakker dromen. Vrije tijd met manlief en samen werken aan ons huisje. Veel te lang verwaarloosd en nu het langzaam wordt wat we willen, krijg ik ook weer energie. Energie waar ik wat zuiniger mee om moet springen.

Gewoon richting vakantie

Ik heb het me heilig voorgenomen. We houden het tempo in de gaten. Toch leek ik het even te zijn vergeten in de afgelopen week. In de grote bezuinigingsoperatie leek het duidelijk te zijn hoe het er komend jaar uit gaat zien qua poppetjes.
Niet onverwacht gaf de perfectionist aan zijn baan op te zeggen. Ik was niet verbaasd. Mijn eerste reactie was 'dat dacht ik al'. De signalen waren al lang duidelijk. De man die alles kan, van auto's repareren, complete woningen verbouwen en daarnaast begenadigd docent Frans, was niet meer geïnspireerd door ongemotiveerde kleintjes uit 2mavo of 3mavo. Terwijl hij naast alles ook nog een studie volgde om formeel les te mogen geven aan de top van het voortgezet onderwijs, werd hij een tijd terug door het opleidingsinstituut gevraagd of hij ook niet daar wilde werken. Eigenlijk te grappig. Hij werd gestimuleerd een papiertje te behalen en vervolgens ontdekt men dat ze hem dit eigenlijk cadeau zouden moeten geven. Hij kan het namelijk allemaal al en dus is het een stuk logischer als hij mensen gaat opleiden. Jammer voor de school, maar geheel begrijpelijk en geheel vrijwillig, dus dit is niets om bedroefd over te zijn. Ik hoop alleen dat hij zijn perfectionisme nog eens goed onder de loep neemt, zodat hij wat meer kan genieten.
Dan was er nog een 'plaatje' directie. De nieuwe baas heeft een bliksemcarrière gemaakt. Dit jaar is hij directeur, volgend jaar mag hij zich rector noemen. Dat is vast een smak geld erbij, maar ik gun het hem van harte. Hij mag twee scholen gaan leiden. Geen kattenpis.
De ene school doet het goed qua prestaties, maar worstelt nogal met de uitstraling, de andere heeft een hijgende inspectie in de nek voor de prestaties van het vwo die niet in orde zijn. Ik werk op de school met de inspectie in de nek. Niet in mijn nek, al zou dat zo maar een keer kunnen gebeuren, want mijn huidige examenklassen zijn uitermate zwak. Beide scholen barsten van de zorgleerlingen uit de beruchte achterstandswijken en er werken vooral mensen met hart voor de zaak. Pietje Precies werkt er komend jaar nog. Een restant van de oude garde. Hij moet op de financiën passen en probeert alles op alles te zetten om het gebouw en de faciliteiten in het gebouw op orde te houden. Pietje Precies krijgt daarna een opvolger en laten we hopen dat dit een goede zal worden.
Zoals gezegd, het gaat om twee scholen. Straks maar een rector, terwijl er nu twee directeuren zitten. De leukste blijft. Mijn baas waarin ik veel vertrouwen heb. Nooit gedacht dat ik dat zo snel zou zeggen, maar het contrast met de vorige is immens. Kalm, relativerend, vertrouwenwekkend en met een enorme dosis humor.
Goed, er is nu nog een andere directeur. Tja. Ik heb gelukkig niet veel met hem te maken. Voor de school waar hij nu nog directeur van is, is hij wel goed geweest. Toen hij kwam, was het algehele chaos. Mijnheer Blaaskaak.
Ik vind hem een beetje eng. Hij walst over mensen heen, schreeuwt, is niet geïnteresseerd in diepgang en herhaaldelijk is hij behoorlijk manipulatief bezig geweest. Niks regels, hij bepaalde alles zoals hem goed dunkte. Tegenover vrouwen vond ik hem vaak ronduit over de schreef gaan, maar net zodanig dat hij net niet in de problemen kwam. Een rare kwibus.
Al jaren liep hij te verkondigen dat hij de laatste jaren voor zijn pensioen, nog elders wilde gaan werken. Nog een jaar of vier te gaan. Salaris gegarandeerd, maar formeel geen schoolleider meer. Hij ging ook steeds meer mopperen. Hij zag het vast helemaal niet zitten dat hij nu opeens een directe baas kreeg en dat hij opeens taken moest gaan doen waar hij helemaal geen zin meer in had. Ik kan aardig inschatten hoeveel er gepraat moet zijn, om hem te overtuigen van de beslissingen die nu eenmaal genomen moesten worden.
In de afgelopen week werd duidelijk dat hij er volgend jaar niet meer is. Toch die nieuwe uitdaging gevonden. De twee middenvelders op die school vragen zich af wat er nu allemaal op hen afkomt. Begrijpelijk. Koortsachtig wordt nu gekeken hoe alles verdeeld gaat worden en wie wat moet gaan doen. Dat is nog lang niet duidelijk.
Het geeft wat financiële ruimte nu mijnheer Blaaskaak het veld ruimt. Voorlopig zie ik alleen maar meer en meer dat gedaan zou moeten worden door steeds minder mensen.
Maak ik me daar ongerust over?
Nee, niet echt. Er zitten maar 24 uur in een dag en ik ben niet van plan er 18 per dag te werken. Alhoewel ik wel het gevoel heb dat de afgelopen week te vol was.
Daarom zijn er vast schoolvakanties uitgevonden. Nog een weekje waarvan ik ook nog eens een dag niet werk komende week en ik mag me een week lang amuseren met zaken die niets, helemaal niets met school te maken hebben. Dan weer vol gas?
Nee, maar twee dagen en dan weer drie dagen en een weekend vrij.
Iedereen kan van alles nog willen en er zal vast nog van alles moeten, maar de lente is los gebarsten en voor we het weten rollen we de zomer in.

ik zie het allemaal wel

Op het werk is het weer zoals vanouds. Nieuw gebouw met te veel vergane glorie.
Zo is er het fossiel. Nog een paar maanden en dan is het exit. Pas in september organiseert hij zijn eigen afscheidsfeestje. Hij heeft zelf het idee dat dit gelijk het hoogtepunt van het schooljaar zal worden. Ik kan de zucht van verlichting nu al bijna niet onderdrukken. Het idee dat deze man eindelijk weg gaat.
Ooit had hij wel zijn waarde. Maar dat is lang, heel lang geleden. Een van de twee hoofden van de tweekoppige draak die ooit het gebouw regeerde. Het ene hoofd is weer voor de klas gaan staan en heeft zelfs het nodige ondernomen om met name de hoogste vorm van voortgezet onderwijs weer nieuw leven in te blazen. Niet subtiel, want dat woord is hem vreemd. Overdonderend. Op zijn manier, want er is geen andere manier. Geen rekening houden met anderen, maar toegegeven, wel met resultaat. Ik denk nog een jaartje en dan zal hij ook vertrekken. Hij is immers al lang de pensioensgerechtigde leeftijd gepasseerd. Het fossiel gaat vervroegd weg. Zogenaamd hart voor de school, maar meer dan dat oog voor zijn eigenbelangen. Hij wil niet zien hoe men hem ziet. Een totaal verknipt beeld, maar ja, als je zo vol bent van jezelf, is er weinig ruimte voor de beelden van anderen.
Hij heeft de komende week verlof. Vast druk met plannen maken rond zijn eigen afscheidsfeestje. Hij heeft wel de middenvelders nog even op het hart gedrukt dat ze hun voorspellingen voor volgend jaar nauwkeurig moeten aanleveren en echt uiterlijk de donderdag voor de meivakantie, zodat hij alles rustig kan bekijken in de meivakantie.
Alles wat hij al heeft bekonkeld, is inmiddels bekend bij de middenvelders. Dat weet hij niet, maar het is uiterst interessant.
Er moet bezuinigd worden en fors ook. Een groepje is aan het onderzoeken hoe dat het eerlijkst kan en ook op een dusdanige manier dat er voldoende draagvlak is. Daar komen best interessante voorstellen uit. Ik zie dat allemaal wel.
Het is druk en het zal druk blijven.
Nee, het fossiel heeft eigen plannen. Los van alles. Het zal hem aan zijn kont roesten. Hij vertrekt toch. Het samenvoegen van 3havo en 3vwo zonder daar ook maar een moment met de betrokkenen over te praten. Desastreus plan en de nieuwe middenvelder die enthousiast in de voetsporen is getreden van de man met de paraplu zie ik steeds zorgelijker kijken. Ook leuk. In de voorspelling die ik in februari moest maken, kwam ik uit op 126 leerlingen voor 3mavo. Vier klassen volgens het fossiel. Natuurlijk. Gewoon 31 of 32 kinderen in een klas. Er zijn redelijk wat aanvragen van leerlingen van andere scholen die op onze school hun carrière verder willen vervolgen. Goede PR doet wel wat. Ik kan ze straks waarschijnlijk allemaal 'nee, vol' verkopen. Sodemieter op, ik ga geen klassen van 30+ creëren waarvan minstens de helft wel extra zorg nodig heeft.
Flapdrol. Het ziet er naar uit dat ik van alle middenvelders het grootste aantal leerlingen volgend jaar onder mijn hoede krijg.
Jottem. Precies in een jaar waarin de middenvelders meer verantwoordelijkheden krijgen, waarschijnlijk meer lessen moeten draaien, minder uren krijgen voor hun afdeling en daarnaast bestaat de helft van mijn team uit vastgeroeste mopperaars.
Het mooie is dat ik er geen minuut van wakker lig. Ik zie het allemaal wel. Prachtige zin.

doe dit, doe dat, doe zelf eens wat

Gelukkig. Vandaag is Mootje van de intensive care naar een 'gewone' ziekenzaal gegaan. Nog een lange weg te gaan, maar er zijn lichtpuntjes.
Ik heb wel het idee dat ik mijn eigen 'intensive care' moet omzetten naar 'zoek het lekker zelf uit'.
Langzaamaan kom ik erachter dat ik echt moet investeren in het in beweging krijgen van anderen. Nog steeds heb ik het idee dat dit meer energie kost, dan als ik het allemaal zelf zou doen.
Nee, niet liegen. Uiteindelijk zou me dat opbreken. Alles zelf doen is niet gezond. Ik ben daar dan ook mee gestopt, maar het blijft wel lastig om dan te zien dat het minder goed gebeurt dan wanneer ik zelf de touwtjes in handen zou houden. Ja, een lichte arrogantie is mij niet vreemd.
Geen 'intensive care' meer, maar wat zou ik graag elektroconvulsietherapie toepassen op enkele van mijn teamleden. Ik ben bang dat zelfs dat nog niet genoeg is. Zo hebben we mevrouw-wie-doet-me-wat. Een enkele keer heb ik meegemaakt dat ze heel duidelijk maakte dat ze baalde van bepaalde beslissingen. Ze had liever mentor geweest van een groepje eindexamenleerlingen in plaats van een klas vooreindexamenleerlingen. De laatste groep kost meer werk. Vaak wat minder gemotiveerd, maar ik denk dat ze die uitdaging wel zou moeten benutten. Zat te ontwikkelen.
Ze vindt het vreselijk als haar lessen bezocht worden. Er zijn meer collega's die dat vervelend vinden, maar in haar geval is het niet onbegrijpelijk. Ze weet dat ze dan niet eindeloos met haar telefoon kan spelen. Of het ene onzinnige You Tube fragment na het andere kan vertonen. Er moet dan opeens creatief en uitdagend les gegeven worden.
Tja.
Ik heb gemerkt dat ze de hinderlijke eigenschap heeft om mensen die ze raar vindt belachelijk te maken. Achter hun rug om. De dame die vertrekt is haar grote vriendin en met zijn tweeën werden het draken.
Het is goed als mensen meer verantwoordelijkheid krijgen en dan merken dat dit ook wat oplevert. Bij haar ben ik klein begonnen. Ik heb haar gevraagd of zij het op zich wilde nemen om een locatie te regelen voor het teametentje. Over anderhalve week gaan we gezamenlijk uit eten. Vorige week vroeg ik haar of ze begin deze week de locatie kenbaar wilde maken. Dat heeft ze gedaan. Naar mij. Met de vraag of ik het nou verder kenbaar zou maken. Ik beantwoordde haar berichtje met 'verspreid het maar onder de teamleden en laat ze kenbaar maken of ze daadwerkelijk komen'. Natuurlijk kreeg ik toen de vraag of ik even een lijstje wilde sturen, zodat ze niemand zou vergeten.
Meid, dat kun je zelf opzoeken. Dat dacht ik. Ik verwoordde het ietsje netter. Wees haar naar de plek waar ze dat kon nazoeken.
Ze heeft het keurig gedaan.
Mooi.

Mootje

Dik een jaar geleden was er een vreselijk ongeluk. Een fietsende leerlinge uit 4havo werd, onderweg naar school, op een kruising geschept door een auto. Zwaar gewond. Ze is nooit meer de oude geworden. Hersenstam beschadigd. Ze was pas een paar maanden op onze school. Ze wisselde van school, omdat ze zich daar niet thuis voelde en was vol goede moed begonnen aan een tweede keer 4havo. Zicht op de eindexamenklas. In een klap een toekomst weg. Uiteindelijk waren de ouders dolgelukkig dat ze na weken weer bij kennis kwam. Ze gaat nu naar een school voor speciaal onderwijs.
Ik kende haar nauwelijks. Iedereen vond het vreselijk, natuurlijk.
Vanochtend was ik even verlamd. Een berichtje via Facebook van een oud-leerling. Vrijdagavond liep zijn broertje in zijn eigen straat en is geschept door een auto, die vervolgens nog 300 meter doorraasde, van alles ramde en uiteindelijk tot een muur tot stilstand kwam. De automobiliste was licht gewond en er wordt nog uitgezocht hoe het allemaal kwam, maar het broertje is in kritieke toestand naar het ziekenhuis vervoerd. Intensive care.
Gekneusde ribben, gekneusde longen, een gebroken neus, een hoofdwond, een been dat op meerdere plaatsen gebroken is.
Mootje. Deze jongen zit nu in 4havo. Toevallig heb ik in de afgelopen weken heel veel met hem gepraat. In de onderbouw was hij niet gemakkelijk. Flink opstandig, dwars als dwars maar zijn kan. Een echte puber waar veel docenten grijze haren van kregen. Dat is echter weg. Nu is hij sociaal, heeft een enorm gevoel voor humor en wil altijd met alles helpen. Rond de Pasen ging hij met klasgenoten en collega's op reis naar Barcelona. Ook daar was hij volop positief aanwezig: alles was interessant, mooi en geweldig. Hij haalt goede cijfers en toevallig was de afgelopen week een cameraploeg in school, waar ook hij geïnterviewd werd en hij sprak vol trots over de school.
Na afloop kwam hij nog even kletsen. De interviewer probeerde het een beetje sensationeel te maken, wat Mootje een beetje raar vond.
Ik heb gelijk wat mensen op de hoogte gebracht, want maandag zullen veel leerlingen geschokt zijn en ruimte nodig hebben om hierover te praten. Veel is nog onduidelijk over zijn toestand. Ik vermoed dat ze hem onder narcose houden.
Ik ben even de weg kwijt. Ik hoop zo dat het weer helemaal goed komt.

vernieuwen

Paasvakantie. Dat bestond niet meer, maar is opeens terug in 2013. Ik ben zowaar vanaf afgelopen woensdag niet gebonden aan werk en hoef pas woensdag weer aan te treden. Blijkbaar waren er wat vakantiedagen over die men aan de Paasdagen heeft geplakt. Destijds in de veronderstelling dat we weer net zulk lekker lenteweer zouden krijgen als een jaar geleden, maar uitslapen is uitslapen.
Ik heb mij de afgelopen dagen overigens wel afgebeuld. Met als resultaat dat er langzaam weer ruimte in dit huis komt. Muren zonder gescheurd of zwaar vergeeld behang. Mijn vader wierp zich met zijn 77 jaar op als LDB-er. Nee, dat heb ik niet bedacht. Dat zei hij zelf. Lul de behanger. Ik kreeg les. Na 1 dag was ik uitgeleerd en heb de rest zelfstandig aangebracht. De complete renovatieperikelen zijn nog niet afgerond. We zijn nog wel even bezig. Stukje bij beetje wordt het wat. Gelukkig ben ik iets geduldiger geworden met het klimmen der jaren. Er moet nog van alles en het komt goed.
Als het maar voor de zomer af is.
Op het werk moet er ook genoeg gerenoveerd worden. Niet zo zeer het gebouw. Die ellende hebben we twee jaar geleden gehad. Met resultaat, dat moet ik toegeven. De renovatie binnen het gebouw is zeker niet voor komende zomer klaar. Dan doel ik natuurlijk op de mensen die het gebouw bevolken. Langzaam zijn er wat verbeteringen. De baas werd vervangen. Een verademing om iemand in huis te hebben die ondanks allerlei zenuwslopende perikelen waar hij zelf geen enkele invloed op kan uitoefenen, de kalmte zelf blijft. Met vaak nog een kwinkslag ook.
Daarentegen werd een kanjer weggewerkt, zodat de ijskoningin haar positie even veilig stelde. Totdat duidelijk werd dat we geen ijskoningin meer nodig hadden om financieel overeind te blijven. Karma.
Renoveren. Bij sommige mensen onbegonnen werk. Dat wordt uitzingen of met eindeloos geduld in gesprek blijven gaan totdat de ander om maar van je af te zijn in beweging komt. In de goede richting. Positief veranderd of weg.
Ik heb mijn voornemens. Aangezien het weer leek op wat het aan het einde van een kalenderjaar gebruikelijk zou moeten zijn, vond ik dit een goed moment.
Een aantal mensen in beweging krijgen. Verantwoordelijkheid laten nemen. Ook dit gaat stukje bij beetje.
Het echte werk? De echte vooruitgang? Pas in de loop van volgend schooljaar, vermoed ik. Prima.
Laat ik ook maar weer eens stukjes gaan schrijven over het leerlingenvolk. Daar zou het toch eigenlijk allemaal echt om moeten draaien. Binnenkort....

valse vrijheid

Ik weet het. Ik kan nog al eens kort door de bocht zijn. Tegenwoordig bijt ik wat vaker op mijn lip, spreek niet te snel een oordeel uit en probeer iets te laten bezinken en er dan pas wat van te vinden.
Nu ben ik er toch wel uit als het gaat om de dame.
Aan de buitenkant een stoer wijf. Maar dat is maar buitenkant. Er zijn er maar weinig die wat verder mogen kijken dan die buitenkant.
Ik heb wel eens met haar gepraat, maar merkte wel dat ze het heel moeilijk vond om zich kwetsbaar op te stellen.
Ik ken haar al ruim 15 jaar. Tot voor kort woonde ze ook nog eens vlak bij mij en ze heeft op de zelfde lagere school gezeten als ik.
Lang, heel lang, heeft ze demonen uit haar jeugd met zich meegetorst. Ik twijfel of ze die al allemaal kwijt is.
Toen ze kwam werken op de school waar ik nu ook werk, was ze zoekende. Een man. Zo had ze tijdelijk iets met een veel jongere man, een oud-leerling. Dat werd niets. Later trouwde ze met een man uit Sri Lanka. Ze kregen samen een dochter. De man was zachtaardig. Er was een tijd dat ze van elkaar hielden. Natuurlijk waren er verwachtingen. Soms gooien die roet in het eten. Eerst was het geen probleem dat deze man geen geld binnen bracht. Dat zou wel komen. Eerst goed Nederlands leren. Het was niet erg dat zij kostwinner was. Totdat de dromer te veel dromer werd. Niet doorzetten, beloftes maken en die niet nakomen en geld uitgeven aan eigen pleziertjes. Een man die, zo bleek in de loop van de tijd, niet los kwam van zijn moeder. De dame zat dus met het prototype vervelende schoonmoeder opgezadeld die alles goed vond wat haar zoon wel of niet deed.
Wat ooit liefde was transformeerde in ergernis op ergernis. De knoop werd gehakt. Scheiden. Nog een heel gedoe. Hij wilde niet meewerken, zij probeerde zich staande te houden. Juist dan, als er zoiets ingrijpends gebeurt, komen de oude demonen je weer opzoeken. Het zijn niet voor niets demonen. Inmiddels was ik haar leidinggevende. Een nieuwe vriend diende zich aan. Schuchter was ze, toen ze me dit vertelde. Ja, misschien dacht ik wel dat het te snel was.
Meid, wie ben ik? Al voor je de knoop hakte om te gaan scheiden, was je er al lang klaar mee. Wat is de definitie van snel?
Toch. Een nieuwe liefde, maar niet goed in je vel zitten. Alles stapelde op.
Ze knapte. Niet alleen de moeizame scheiding, maar ook haar oude vijanden vestigden zich in haar hoofd. Ze kon niet om hulp heen, al had dat ook flink wat voeten in de aarde, want ja, haar beeld was dat ze uit zichzelf sterk moest zijn.
Ze wilde niets. Geen contact. Contact dat toch moest. Ik ging bij haar langs. Haar nieuwe vriend was er ook. Het was zonneklaar. Het ging niet goed met haar. Helemaal niet goed. Wat me vooral bij is gebleven is de zorgzame vriend die net iets te veel de antwoorden gaf op de vragen die ik aan haar stelde. Een onaangenaam gevoel van jeuk maakte zich van mij meester.
Ze zocht hulp en langzaam aan krabbelde ze weer op. In de gesprekken die volgden, liet ze weinig los. Dat hoefde ook niet. Wel was duidelijk dat ze ook van haar therapeut niet wilde dat er te dichtbij gekomen werd.
Op het moment dat ze volledig arbeidsgeschikt werd verklaard, was er iets in haar veranderd. Niet ten goede. De vrouw die altijd hardwerkend was, was veranderd.
Het ging eigenlijk nog steeds niet goed met haar. Zei ze zelf ook. Als je er echter zelf niets mee wil doen, blijft er weinig over om over te praten. Ik kwam haar tegemoet. Ik kon wat schuiven met uren en kon ervoor zorgen dat ze een dag roostervrij was, ook al had ze een volledige baan.
Het vuur was gedoofd. Steeds vaker negatief over leerlingen. Uitstralen dat ze de afgelopen jaren wel genoeg had gedaan en het nu maar eens kalmer aan ging doen. De bijzondere taak die ze heeft deels laten versloffen. Ook viel me op dat ze ronduit onaardig werd naar sommige collega's. Achter hun rug om. Onprofessioneel gedrag. Ik sprak haar aan. Het werd erkend, maar ook enigszins afgezwakt. Wat ik pareerde.
Aan het begin van deze maand leverde ze haar ontslagbrief in. In juni is ze weg.
Het huis is verkocht, ze trekt bij haar nieuwe liefde in. In Zeeland, waar ze niemand kent, behalve dan haar nieuwe vlam.
Eerder liet ze al iets te duidelijk weten dat haar nieuwe vlam 'directeur' is. Iets te opvallend laten zien dat er nu voor haar gezorgd wordt. Iets te veel uiterlijk vertoon, dure sieraden. Voorheen had dit nog iets charmants, omdat ze er zelf voor zorgde.
Nu? Geen nieuwe baan. Halsoverkop intrekken bij iemand en alles achter je verbranden. Weg met de onafhankelijkheid waar je zo trots op was. Met een zieke vader die alleen maar zieker zal worden. Ouders die gewend waren dat dochterlief om de hoek woonden en regelmatig hun kleinkind over de vloer hadden, zullen je minder zien.
Ik verbaas me.
De naïviteit is alom aanwezig. Onafhankelijkheid is in de prullenbak verdwenen.
Het schooljaar maak je niet af. Je zegt het best moeilijk te vinden, omdat je je verbonden voelt. Spreek de waarheid. De banden zijn al doorgesneden. Je zorgt dat de school straks opeens met een maand zit waarin waarschijnlijk een aantal lessen niet te vervullen is. Je bijzondere taak vraagt juist veel van je in de maand juni, maar je laat het heel gemakkelijk los.
Natuurlijk. Je mag dit doen.
Wat is de haast? Vertel me geen sprookjes. Ik geloof er niet in.
Dinsdag ga ik afspraken met je maken. Om te waarborgen dat de afronding bij mij niet een hele zure nasmaak oplevert.  
Ik hoop dat jouw werkelijkheid geen sprookje is. Ik gun je rust en liefde, ik gun je weelde.
In ruil voor je onafhankelijkheid? Je vrijheid?

einde ijstijd in zicht

Het lijkt wel een duiventil op het schooltje. Dat vliegt maar uit.
Het is crisis, ook in onderwijsland. Bezuinigen is het woord dat je elke dag wel hoort. Nu zijn er drie scholen met één ijskoningin en drie directeuren. Het concept verdwijnt, er blijven twee scholen over. Een maand of wat geleden kwam het bericht dat er een flink aantal mensen 'boventallig' werd verklaard. Nee, niet het woord ontslagen gebruiken, want iedereen heeft baangarantie.
Als ik ergens een bloedhekel aan heb, dan zijn het wel dit soort termen. Politiek gekonkel op het hoogste niveau.
Zo hebben we een conciërge die eigenlijk te slim is voor zijn werk, maar dolgelukkig is met zijn baan. Hij wil gewoon iets doen wat hij leuk vindt. Een paar jaar geleden werd hij tot hoofdconciërge gebombardeerd. Niet omdat hij dat wilde, maar er moest toch een hoofdconciërge zijn.
Nu worden twee scholen die naast elkaar staan, volgend jaar beschouwd als één school. Door de overheid dan, want ze houden allebei hun eigen naam. Maar één directeur nodig en met alle huidige acties is het misschien nog een wonder dat we de goede baas houden die we nu eindelijk lijken te hebben gevonden. De baas van het andere gebouw mag dan wel blijven, maar is geen baas meer. Die hoeft nog maar een paar jaar en ik denk eerlijk gezegd niet dat hij er echt mee zit. Al moet de tijd dat nog wel uitwijzen. Maar ja, het 'andere gebouw' heeft ook een hoofdconciërge. Dus, zo redeneerde men, die van ons is boventallig. Waarom? Omdat hij zo capabel is en dus gemakkelijk herplaatsbaar.
Vrijdag was zijn laatste dag. Hij kan gaan werken op een andere school. Hij is blij dat hij daar aan de slag kan, maar had zeker liever gewoon willen blijven.
Zo hebben we ook een applicatiebeheerder. Eentje maar. Eentje die alles weet van een bepaald systeem waar iedereen mee werkt in de organisatie. Ze werkt al 13 jaar bij ons. Alleen zij weet van de hoed en de rand als het aankomt op een bepaald systeem. Zij mag waarschijnlijk naar de zelfde school als waar de conciërge naartoe gaat. Niemand die praat over de overdracht van kennis en wetend wie er overblijven wordt het volgend jaar chaos. Tegelijkertijd zijn er twee miepjes die op financiën zitten die allebei mogen blijven. Geen idee waar die hun tijd aan moeten besteden, want dat is nu al niet duidelijk. Of als het duidelijk is, niet een toegevoegde waarde voor de school.
Of de telefoniste. Al 56. Ik zie het nog niet gebeuren dat ze herplaatsbaar is. Een paar jaar gelden onverwacht haar man verloren. Hij viel dood neer in de keuken, net voor ze op vakantie zouden gaan. Een zware tijd meegemaakt en nu net verhuisd en net weer een beetje haar leven op orde, als de boodschap komt dat er vanaf volgens schooljaar geen baan meer voor haar is. Ze wil er niet aan denken. Ze onderneemt ook geen actie. Ik maak me zorgen over hoe dit gaat aflopen. Dan hebben we nog de 61-jarige technisch onderwijsassistent. Eerst vroegen ze hem of hij niet vrijwillig eerder met pensioen wilde. Dat betekende echter groot inkomenverlies, dus dat weigerde hij. Na de mededeling van boventalligheid, is hem dan nu toch weer te verstaan gegeven dat hij kan blijven, alleen wat hij moet gaan doen is nog onduidelijk. Niet in de zelfde functie. Dat is dan weer wel medegedeeld. Terwijl ik weet dat er een vacature is op een school die valt onder het zelfde bestuur.
De directiesecretaresse boft. Zij mag op het bestuursbureau gaan werken. De dame van personeelszaken heeft gesolliciteerd in een soortgelijke functie en is aangenomen. De dame die over facilitaire zaken ging is al vertrokken naar een andere baan.
Natuurlijk. Bij de een is het wat gemakkelijker 'nou, dag' zeggen dan bij de ander.
Het schunnigste van de hele situatie is nog wel dat de veranderingen die gaan plaats vinden op het hoogste niveau, nog niet zijn gecommuniceerd. Terwijl ik al weet dat het rond is voor ons schooltje. Hoewel nog helemaal niet duidelijk is hoe we alles volgend jaar gaan rooien zonder alle boventalligen. Niemand zit er echt mee dat de botte gymdocent het veld moet ruimen. Ook zijn er mensen van wie ik echt had verwacht dat ze het veld zouden ruimen en juist daarvan blijven er een paar.
Wat ik het ergst vind, is de schijn van betrokkenheid. De zalvende woorden. We zoeken voor iedereen op maar naar een nieuwe werkplek. Verpakte woorden. De ijskoningin is overbodig, maar zal de plek innemen van de bijna 70-jarige directeur. Ze zorgt wel voor zichzelf. Boventallig en gelijk een nieuwe baan voor jezelf creëren. Wel een andere dan eerst. Dat zal een hele cultuurschok opleveren op die locatie. Nuchter gesteld ben ik dan van de kille ijskoningin af.
Ik vermoed dat de lente echt zal starten als alles officieel bekend wordt gemaakt. Einde van een ijstijd.

weg, weg, weg

Ik heb zo het idee dat de man die richting het Oosten is vertrokken, het bar druk heeft. Ik volg zijn schrijfsels, maar het is akelig stil. Waarschijnlijk nog geen Internet in zijn nieuwe kamer. Misschien wel al de roze muur geverfd?
Dichter bij huis. Het thuis in Duitsland.
Het is pas maandag. Verre van dit. De griepgolven die ongenadig doorbeuken lijken mij te sparen, maar ik kom wel energie tekort. Gelukkig kan ik uitkijken naar een verlofdag overmorgen.
Goed. Dit moet ik nu wel doen. De man in het oosten waarschuwen. Huttemetut is namelijk ook richting het Oosten vertrokken. Als het goed is, gaat ze de grens over. Berlijn. Alsof die stad al niet genoeg te verduren heeft gehad in het verleden. Een zweverig schooltype heeft haar blijkbaar aangesteld als directeur. Dit heeft ze tenminste staan verkondigen.
Een of andere school waar leerlingen van peuter tot jongvolwassen bivakkeren.
Het zou moeten betekenen dat ze niet meer op ons schooltje komt buurten. Heel fijn. Berlijn is ook gelukkig ver genoeg van de stad in het Oosten van Nederland.
Hoe verder weg, hoe beter.
Vertrek. Het is een woord dat erg vaak gebruikt wordt de laatste paar maanden. Ik kan daar nog zat over zeggen, in vervolgstukjes dan. Aangezien dit oude lijf morgen in een zaaltje staat om een stel oude rockers te aanschouwen, heb ik besloten om nu even wijs te zijn en eens echt vroeg mijn mandje in te duiken.

vermoeiend

OK. Ik geef het toe. Ik ben soms niet aardig.
Ik probeer het wel te maskeren, want er worden bepaalde eisen aan mij gesteld. Soms is het lastig.
Laten we wel wezen, ik ben ook maar een mens.
Wat is mijn allergie? Mensen die altijd maar klagen. Zuigt energie, levert nooit iets op. Klagen doen we allemaal wel eens, maar er zijn er die er een levensstijl van hebben gemaakt. Drama queens en kings.
Zo werk ik al ettelijke jaren samen met een vrouw die in mijn beleving dodelijk vermoeiend is voor haar omgeving. Natuurlijk, ze doet ook dingen goed. Ik vraag me alleen af waarom we constant moeten horen dat alles zo zwaar is. Bovendien zijn er ook dingen die ze niet goed doet. Zo heb ik ernstige twijfels over haar intelligentie. Zo heeft ze opmerkingen geplaatst in overlegsituaties waaruit ik duidelijk kon opmaken dat ze zich niet had voorbereid of domweg de plank helemaal mis sloeg. Met regelmaat.
Goed, docenten zijn schaars, ik weet ook niet alles. Ik vind het niet een probleem om simpelweg te stellen dat ik iets niet weet. Altijd beter dan doen alsof je het weet en dan genadeloos gezichtsverlies lijden.
Er was een moment dat ze een eindexamenklas op zich nam. Met tegenzin, dat voorop. Ik was de expert, ik moest haar informeren en was haar vraagbaak, voor het geval dat.
Ze vroeg soms dingen. Prima. Alles nieuw, ik kan me ook nog heugen dat een eerste keer een eindexamenklas 'draaien', eng voelde. Vervolgens bleek ze constant achter op schema te lopen, wat hinderlijk was omdat een programma strak gebonden is aan data. Daar wees ik haar wel eens op, waarna de riedel 'zwaar' weer langs kwam.
Het ging echt mis toen de examens nagekeken moesten worden. We hadden afgesproken ons gecorrigeerde werk naast elkaar te leggen om te kijken of de manier van corrigeren overeen kwam. Belangrijk als het werk naar een en de zelfde tweede corrector gaat en belangrijk om de leerlingen gelijk te behandelen. Ze gaf me haar werk en later die dag zouden we bij elkaar komen. Ik mocht vast kijken.
Ik trof een puinhoop aan. Chaos. Plus fouten die niet gemaakt hadden mogen worden. Natuurlijk confronteerde ik haar daarmee. Ze probeerde het te verdoezelen. Lichte razernij ontstak in mij. Ik beheerste me, maar liet wel feilloos merken dat het onacceptabel was. Ze ging opnieuw aan de slag. Ze kon niet anders. Uiteindelijk was het op orde, maar mijn waardering voor haar was duidelijk verder afgenomen. Ik vond het ook niet erg dat ze dat merkte. Ik mag iemand aanspreken op een stukje verantwoordelijkheidsgevoel. Ik ben in de positie dat ik mag, zelfs moet, controleren. Een deel van de collega's heeft daar moeite mee. Koninkje of koninginnetje in eigen klas. Zoiets.
Nu heeft ze twee examenklassen. Eentje is lastig. Ik ben het met haar eens. Toch. Je zit er aan vast gedurende een schooljaar. Het enige dat helpt is jezelf steeds afvragen wat je in kunt zetten om het leuk te maken. Een leerling maakt het bont. Constant verongelijkt. Tegen elke docent. Afspraken niet nakomen, laat komen, spijbelen en een arrogante houding. Niet te veranderen. Ik maak me daar niet zo druk om. Zo is er altijd wel een.
Ik denk dat iemand in zijn of haar eigen sop gaar laten koken soms prima werkt.
Escalatie moeten we voorkomen. Het helpt niet echt als een docente nadrukkelijk in het bijzijn van een leerling op ongenuanceerde wijze duidelijk maakt wat haar allemaal dwars zit. Vooral dat ongenuanceerde. Pffffffffff.

Ze kwam een keer briesend melden dat I. weer eens een afspraak niet was nagekomen, waar I. bij stond. Ik had I. al aangesproken en haar een uitdaging gegeven. Zo zei ik haar dat ze vanaf nu niets meer mocht missen en bovendien zich extra vroeg  moest melden en dan zou ik kijken of er nog iets in te halen valt. Geen geschreeuw, gewoon een uitdaging meegeven. Wetend dat dit toch niet zou lukken. Probleem dan opgelost, want de leerling kun je duidelijk laten merken dat deze het zelf verpest heeft.
Ik meldde aan de briesende collega dat I. zich de volgende dag moest melden, waarna de collega allerlei conclusies trok, die op niets gebaseerd waren.
Zo stuurde ze me een venijnige mail met allerlei beschuldigingen, waarvan ik voor de helft niet begreep waar ze op doelde. Natuurlijk had ze ook bij mijn baas haar beklag gedaan en de bewuste mail ook aan hem gestuurd.
Ik nodigde haar uit voor een gesprek, met de opmerkingen dat er wat misverstanden waren en dat het me goed leek om hier even over te praten.
De reactie erna kwam ook per mail. 'Misverstanden? Ik versta toch Nederlands??' en 'Hoe zit het met....', Zoals je weet valt het tijdstip waarop je wil praten .......en het zou fijn zijn geweest om eerst na te gaan of ik wel kan' en als klapstuk 'Ik ben haar examinator en niet jij althans dat heb je mij keer op keer gezegd dus het kan nooit zo zijn dat jij achter mijn rug tentamens afneemt bij mijn leerlingen zonder mijn medeweten.'
Ze heeft het al aan haar hart. Zo wordt ze nooit oud.
Ik ben bij haar langs gelopen en heb alternatieven voor een tijdstip aangedragen. Het was een prima gesprek. Ik genoot er zelfs van. Er was eigenlijk niets aan de hand. Behalve dan haar toon en haar manier van reageren naar mij. Daar hebben we duidelijke afspraken over gemaakt. Niet meer. Zit je ergens mee? Bevalt je iets niet? Maak een afspraak en ga met me in gesprek.

demonen

Wat zalig dat ik hier nu ongenuanceerd, volkomen vrij van alles van me af kan schrijven.
Vandaag hoorde ik terloops dat het fossiel, nu hij nog net niet weg is, een nieuwe taakomschrijving zou maken van 'de middenvelder'.  Ach. Niets verbaast mij.
Logisch ook. Iemand die als de gebochelde hele dagen achter zijn computerschermpje zit gebogen, ver weg van het gepeupel een omschrijving laten maken van wat de echte idioten, de stuiterballen, de over verantwoordelijke werknemers met een hard kloppend onderwijshart nou eigenlijk doen of moeten doen.
Ik heb hem al jaren niet meer IN de school gezien.
Er moet van alles.
Ik zie het allemaal wel.
Voorlopig ren ik me rot. Van de ene mopperende collega naar de volgende klagende collega. Een lading vol met zelfmedelijden.
Nu zou ik uit kunnen roepen 'waar heb ik dit aan verdiend?'
Nee, nee, ik ben een leidinggevende. Dat is niet professioneel.
Oh.
Goed.
Laten we beginnen met de 'light' variant. Er zijn een paar onaangepaste leerlingen in de eindexamenklas. Geen sturing van thuis. Onbehouwen. Niet altijd sociaal. Verdraaid lui.
Je hebt je handen er aan vol. Een handjevol, tussen een groot stel lieve, gedweeë kinderen die hard, braaf altijd doen wat je zegt. Het type niet in discussie gaan. Maar ja. Dat handjevol is dus werk. Nee, het gaat niet altijd gemakkelijk.
Ja, dat kost je tijd en nee, het levert niet altijd op wat je wilde. Is de kern dan toch niet 'hoe ga je er mee om?' Er 12 leerlingen een eerste lesuur uitknallen omdat ze weer hun huiswerk niet hebben gedaan levert echt niet veel op. Natuurlijk heb ik staan bulderen naar die leerlingen. Tegelijkertijd zaten ze toch maar een half uurtje te chillen in de kantine. Ik kan er namelijk niet 12 kwijt voor mijn kamer.... Is het dan raar dat ik je verzoek om dat niet meer te doen? Ze bijvoorbeeld een uur na laten komen bij jou? Ouders bellen?
Eerder waren er al incidenten met leerlingen. Die zijn besproken, alleen ook hier kreeg je niet je zin. Je wilde dat ik een van de zwaarste middelen uit de kast trok. Dat vond ik niet nodig.
Nee, je bent geen kwade. Wel onzeker, maar je zal liever dood vallen dan dat toegeven. Dat maakt het lastig.
Tja. Dan ook nog eens niet je zin krijgen over het tijdstip van afname van een luistertoets. Potverdorie. Pas om 14 uur 's middags op vrijdag. Dan hebben die kinderen toch geen concentratie meer? Ze zouden slechter presteren. Het zou toch niet tot lesuitval leiden? Nee, maar wel de laatste les lichamelijke opvoeding verknallen. Uiteindelijk scoorden ze helemaal niet zo beroerd.
Toch. Het stapelde op. Ik heb gesprekken gevoerd, maar het bleef bij je knagen. Dus naar je eigen leidinggevende. Die een lans voor je brak. Goede docent, we moeten niet willen dat ze afbrandt. Of ik weer in gesprek wilde gaan. Ja hoor, geen probleem. Ze mag komen.
Maar ja, of ik dan ook bij haar wilde aangeven dat ik dat wilde.
Vooruit. Trots is mij vreemd. Blijkbaar is het voor jou belangrijk.
Ik vind het best. Je noemde een gebrek aan steun. Daar wil ik meer van weten.
Je zei dat je serieus genomen wilde worden. Ook daar wil ik meer over weten.
Ik ben benieuwd wat je voor ogen hebt.
Ik denk dat ik dat wel weet. Ik ga niet met je vechten. Het zijn jouw innerlijke demonen. Niet de mijne.

ijzig

Van het weekend zat ik er even helemaal doorheen. Gelukkig heb ik er geen last meer van dat ik twijfel aan ik.
Waarom zou ik ook? Goede resultaten, genoeg mensen die me waarderen, een baan waarvoor maar een paar idioten zijn te vinden. Nee, dat is het niet.
De leerlingen? Ja, ze zijn wel eens onuitstaanbaar, lui, lastig of druk. Toch, dat neem ik nooit mee, het zijn ten slotte pubers en ze zijn nog lerend. Het lukt me bijna altijd om een stapje verder te komen met dit 'gepeupel'.
Helaas. Er werkt ook een meute volwassenen in het zelfde gebouw. Helaas, volwassen voor de wet, vaak niet in gedrag.
De laatste tijd word ik overstelpt door een horde klagende docenten. Ik ga er niet een stukje over schrijven. Het worden er minstens vier. Als ik me inhoud. Misschien houd ik me wel niet in.
Het loopt wel synchroon met het weer. IJskoud. Ik ben al lang klaar voor de lente.

doorstart

Welkom!
Een nieuwe start en tegelijkertijd gewoon doorploeteren. Meer dan 8500 dagen werk ik al op de zelfde plek.
Soms kijk ik even terug. Het is een wonder dat ik nog niet in het gekkenhuis zit. Hoewel ik een aantal malen op de deur heb geklopt.
De dag dat ik het gebouw in stapte, was ik best wel zenuwachtig. Als ik die baan maar kreeg. Tijdens het sollicitatiegesprek had ik het idee in een krankzinnigengesticht te zijn beland. Dat idee is niet meer veranderd, al fluctueert de mate van totale verstandsverbijstering. Blijkbaar trekt waanzin mij aan.
Het begon al hilarisch. Twee mannetjes die allebei het hoofd van de school waren. Er was een machtsstrijd aan vooraf gegaan. Twee mannetjes. Een putsch.
Niet allemaal even netjes gespeeld. Dus gingen ze er vervolgens jarenlang vanuit dat hen het zelfde kon overkomen. Het kon gebeuren en het gebeurde.
Eentje is inmiddels 67 en is gedoopt tot 'God hoogstpersoonlijk'. In cynische zin. Natuurlijk. Hij heeft wel kwaliteiten. Boven alles is hij een ongeleid projectiel. Doet volledig wat hij wil. Geen baas meer, maar niemand kan hem de baas. Apart.
De ander gaat aan het einde van het jaar met prepensioen.  Het fossiel. Inmiddels al half begraven. Niemand die eigenlijk weet wat hij dit schooljaar nog doet.
Deze twee opperhoofden werden vervangen door Mr Smile. Mr Smile was een verademing qua enthousiasme. Toen de school echter in zwaarder weer kwam, vertrok hij. Carrière maken. Inmiddels was duidelijk dat er toch wel wat problemen waren die Mr Smile had weggelachen. We hadden een zakelijker iemand nodig. We kregen wat we vroegen. De ijskoningin.
Ook zij vertrekt. Onvrijwillig. Opeens blijkt dat scholen anders gefinancierd worden, waardoor de drie scholen gesplitst worden in twee delen. Aangezien er ook een 'hoogbejaarde' op de zustervestiging werkt als opperhoofd, zal de ijskoningin daar aantreden. Ze zorgt wel voor zichzelf.
De opvolger van huttemetut heeft een klus die geen verstandig mens zou ambiëren. Conquistador. Het schip waarmee we varen is rijp voor de sloop. Her en der zijn er dappere opvarenden die met de moed der wanhoop proberen de lekken te dichten en het oude schip zeewaardig te laten blijven. Deze matroos is een beetje moedeloos. Niet helemaal, krankzinnig zijn helpt wel.
Wat helpt is dat conquistador stressbestendig is. Ik had al lang de handdoek in de ring gegooid in zijn positie. Een verademing. Een geruststelling.
Toch. Ik ben voorzichtig geworden. Wat er in een paar jaar is gebeurd heeft zijn weerslag op me gehad. Niet allemaal negatief. Zeker niet.
Een nieuwe start. Een nieuwe plek. Meer vrijheid. Voor van alles. Met alle emoties erbij. Frustratie, onzekerheid, verwondering en soms intens genieten.