examenstress

Een beetje suffig op de bank dinsdagavond. Wakker geschud door de mededeling dat het examen Frans voor het vwo uitgelekt was op Internet. Woensdag was mijn vrije dag, maar als eindexamensecretaris gaan dan alle alarmbellen rinkelen.
Inderdaad, ik zag ook iets op het wereldwijde web dat verdacht veel op een echt examen leek. Een examen wat morgenmiddag pas op het programma staat.
Dan zijn de sociale media opeens zeer handig. Eerst maar eens leerlingen gerust stellen. Geen paniek, we gaan er vooralsnog van uit dat er een oplossing wordt gevonden.
Ik verwachtte dat er een vervangend examen zou worden geleverd. Voor woensdagmiddag. Daar hoopte ik op. Ik heb contact gehad met alle betrokkenen en ook zonder mij zullen ze het vast allemaal redden. Vanochtend werd duidelijk dat het examen een dag werd uitgesteld.
De lampenlul die heeft besloten deze actie te ondernemen zou gelyncht moeten worden door vwo leerlingen. Ik hoop ook vurig dat ALLE scholen aan een onderzoek worden blootgesteld. Op welke scholen zijn er examenpakketten niet meer verzegeld of waar ontbreken er pakketten? Kort die maar flink financieel en geef het geld aan de scholen die wel hun zaakjes in orde hebben.
Het ergst vond ik de onzekerheid waar die leerlingen mee te maken kregen.
Ik was wel verbaasd over de snelle arrestatie. Het is zeker dat de versie die op Internet verscheen, het examen was dat op de Rotterdamse islamitische school lag opgeslagen. Er zijn nog genoeg vragen.
Deze school was al eerder negatief in het nieuws. Problemen in de financiële sfeer, zo werd er overheidsgeld besteed aan reisjes naar Saudi-Arabië wat niets met onderwijs te maken had. Imams op de loonlijst die er helemaal niet werkten en een periode waren alle afdelingen van de school bestempeld als 'zeer zwak' door de inspectie. Dat is ongeveer 5 jaar geleden. Nou, geloof me, dan is er veel mis. Een jaar later waren de slagingspercentages hoog in vergelijking met het landelijk gemiddelde en in 2012 werd het vwo bestempeld als een van de 10 beste vwo scholen.
Natuurlijk.
Zelf werk ik op een school waar het vwo ternauwernood ontsnapte aan het predicaat zeer zwak. Het werd zwak. Er wordt nu keihard gewerkt en de hoop is er dat we langzaam naar voldoende opkrabbelen. We zitten namelijk met een hele berg zorgleerlingen en jongeren die van huis uit praktisch geen begeleiding krijgen, noch ondersteund worden met het Nederlands wat bij elk examen een steeds grotere rol speelt.
Ik durf een maandsalaris er op te verwedden dat het publiek op de islamitische school hiermee te vergelijken is. Ik heb in het verleden zelfs leerlingen van deze school aangenomen. Ze woonden te ver van de islamitische school af, hetgeen de reden was dat het mijn leerlingen werden. Prachtige cijferlijsten. Toen startten ze bij ons en werd de ene onvoldoende na de andere behaald. We eisen nogal wat van onze leerlingen. We weten dat je het diploma niet bij een pak hagelslag cadeau krijgt.
Nee. Ik heb een gezonde dosis wantrouwen. Tegenover de integriteit van deze school. Tegenover de inspectie waarvan ik vermoed dat de zogenaamde onderzoeken helemaal niet zo goed zijn. Tegenover een aantal collega's in het land die blijkbaar een soort bingo doen als ze examenwerk nakijken of misschien wel 'helpen' bij examens.
En nu?
Ik heb niet zo veel illusies. Ik wacht met spanning op de resultaten die half juni bekend worden.

wilde plannen

Maar vier dagen te gaan deze week. Hopen dat de examens net zo soepel verlopen als vorige week.
Vandaag had ik wilde plannen. Ik zou van alles 'vast gaan doen'. Ik moet geloof ik blij zijn dat er in mijn middelbare schooltijd geen Internet bestond. Ik betwijfel of ik dan ooit mijn vwo diploma had behaald. In plaats van gestructureerd het nodige doen zodat ik niet aan het einde van het jaar loop te stressen dat ik nog zo veel moet doen, hopte ik van de ene website naar de andere. Websites die niets te maken hadden met mijn uiteindelijke doel.
Hmmm. Ik krijg medelijden met de huidige examenkandidaten. Op Facebook laat ik ze weten dat ze hard aan de slag moeten en dat het ze allemaal gaat lukken, terwijl ik zelf zo hopeloos aan het tutten ben.
Het zal allemaal wel goed komen. Ik zie Mijnheer Pretoog en Pietje Precies hard werken om te waarborgen dat we niet in een algehele chaos belanden aan het begin van het nieuwe schooljaar.
Een jaartje tutten en niet voor de troepen uitlopen is eigenlijk helemaal niet zo verkeerd.
Er is veel veranderd dit jaar. Ik mis de man met de paraplu nog wel. Hij ons ook, dat weet ik. Ook bij de conciërges is een gat geslagen door het vertrek van de meest intelligente van het stel. Hij was immer het best herplaatsbaar toen de grote operatie van boventallig verklaarde personeelsleden in gang werd gezet.
Een aantal anderen die vertrokken worden minder gemist. Er vertrekken nog velen. Sommige ook om andere redenen dan boventalligheid. In ieder geval een aantal leuke afscheidsborrels in het vooruitzicht.
Ik kan me de komende weken nog even gaan storten op het nakijken van examens, het ervoor zorgen dat de huidige lichting 3mavo op de juiste plek komt, ook al is dat niet altijd in de eindexamenklas, noch op onze school. Ik ga zeker ook nog wat lesjes bezoeken van collega's. Morgenochtend ga ik dat maar eens plannen. Ik verkneukel me nu al.  
Daarnaast genoeg tijd voor ontspanning. Er staan nog 3 rockconcerten in de agenda die allemaal in een maand plaats vinden. Ik bedoel maar.

37

Naar aanleiding van wat ik afgelopen week zag, ben ik maar eens gaan tellen. Nog 37 werkdagen. Braaf weekends en vrije dagen tussendoor niet meegeteld. Ook al weet ik dat ik op sommige van die dagen ook het nodige zal doen.
Pinksteren voor de deur, maar volgens mij is de heilige geest al over me uitgestort. Ik ben de rust zelve.
Na die 37 werkdagen stappen manlief en ik in de auto en tuffen naar zuidelijk Frankrijk, waar we dan hopelijk verschoond blijven van hemelwater. Dat heb ik nu wel genoeg gezien.
De afgelopen week zijn de examens van start gegaan. Alles loopt op rolletjes. Door de alom aanwezige nattigheid duiken de leerlingen misschien net wat vaker de boeken in. Ik heb ze overigens nog niet eerder zo zenuwachtig meegemaakt. Maandag was er al een leerling die om 08.30 uur stond te popelen om te starten, in de overtuiging dat het om 9 uur zou starten, terwijl het pas om half twee zo ver was. Woensdag was er eentje die een volle dag te vroeg was.  
Donderdag zaten er zes middenvelders om tafel samen met Mijnheer Pretoog en Pietje Precies. Volgend jaar zijn we een, maar ook twee. Formeel een school, maar wel twee gebouwen met twee namen. Het was de bedoeling dat we al brainstormend wat helderheid zouden krijgen over wat nu wel samen en wat apart. Ook een stukje inzicht in wie wat gaat doen volgend jaar.
Acht mensen om tafel die wat wazig keken. Gewoon moe.
Eentje barstte in huilen uit. Hoe herkenbaar, al heb ik geen plannen om de waterlanders te laten vloeien. Het is al nat genoeg. Helemaal duidelijk werd het me niet. Vermoeidheid speelde een rol, maar ook de naam van de ijskoningin viel. Ze liet haar gezicht niet meer zien, ze vroeg niets over de examens en het leek wel of ze nu al geen ijskoningin meer is van ons, maar zich alleen nog maar bezig houdt met haar toekomstige stek.
Tja. Dat kan mij niet meer verbazen. Ik heb vorig schooljaar wel gemerkt hoe ijzig de ijskoningin kan zijn. Die kou raakt mij niet meer.  
Meteorologisch gezien begin ik wel te mopperen. Lage temperaturen en steeds weer de verwarming aan, nee, leuk is anders. Morgen schijnt het even goed te worden. Mocht dat zo zijn, dan ben ik de hele dag buiten te vinden.

los

Ja, dat weekje vrij was erg aangenaam. Even de aandacht naar andere zaken dan het schooltje. Natuurlijk. Ik had de momentjes dat ik overwoog om me alvast even te storten op zaken die nog in de komende weken afgerond moeten worden. Daarover nadenkend kreeg ik gelijk visioenen van tientallen klusjes waarvan ik ook gelijk begon te twijfelen of dat allemaal wel af te ronden was voor het einde van het schooljaar. Dus liet ik het los.
Vandaag een gesprekje met mijn baas.
Ongelooflijk hoeveel impact een waggelende pinguïn op mijn denkvermogen heeft gehad. Vier jaar lang het idee krijgen dat niets goed genoeg was. Wel weten dat een pinguïn dat helemaal niet kan bepalen, maar emotioneel toch schade oplopen.  
Rationeel weet ik precies wat ik moet doen om mijn baan leuk te blijven vinden en ik weet ook dat ik het kan. Soms de eigenwijze ik even afblaffen, luisteren naar mijn lijf.
Wat een verademing als je opeens overladen wordt met complimenten. Horen dat je het goed doet. Horen dat je baas niet zonder je kan. Erkenning krijgen dat je veel doet en dat je er vooral op moet letten dat je de vrije dagen die je gewoon hebt niet moet vullen met werk. Zelfs opgelegd krijgen dat ik elke week drie uur moet blokkeren waarbij ik me moet afsluiten voor allerlei ad hoc zaken en dat ik ook gewoon dan thuis wat kan gaan uitwerken in plaats van deze zaken aan te pakken in weekenden of vrije dagen.
Dat is even wennen.
Vandaag ook een teamvergadering. De vorige was naar mijn beleving rampzalig. Collega's die zich niet lieten horen en zij die dit wel deden, hadden alleen maar kritische opmerkingen of ronduit afzeik beweringen. Nu verliep alles als een zonnetje, gelijk het weer. Ik kaartte een probleem aan waar ik niet uit kwam en liet de teamleden brainstormen over een oplossing. Het leverde iets moois op, wat niet alleen mijn probleem oplost, maar ook de kwaliteit van het onderwijs zou moeten verhogen. Daarnaast hebben de collega's het gevoel dat zij inspraak hebben en zo wordt het plan ook gemakkelijker gedragen.
Natuurlijk. Het is jammer dat ik niet zoals vele collega's in het land twee weken meivakantie heb. Precies nu is het aan het zomeren. Op deze manier echter zomert het ook op het werk en dat is precies wat ik nodig heb.
Morgen nog een dagje en dan weer vijf dagen los.