Ik heb het me heilig voorgenomen. We houden het tempo in de
gaten. Toch leek ik het even te zijn vergeten in de afgelopen week. In de grote
bezuinigingsoperatie leek het duidelijk te zijn hoe het er komend jaar uit gaat
zien qua poppetjes.
Niet onverwacht gaf de perfectionist aan zijn baan op te zeggen. Ik was niet verbaasd. Mijn eerste reactie was 'dat dacht ik al'. De signalen waren al lang duidelijk. De man die alles kan, van auto's repareren, complete woningen verbouwen en daarnaast begenadigd docent Frans, was niet meer geïnspireerd door ongemotiveerde kleintjes uit 2mavo of 3mavo. Terwijl hij naast alles ook nog een studie volgde om formeel les te mogen geven aan de top van het voortgezet onderwijs, werd hij een tijd terug door het opleidingsinstituut gevraagd of hij ook niet daar wilde werken. Eigenlijk te grappig. Hij werd gestimuleerd een papiertje te behalen en vervolgens ontdekt men dat ze hem dit eigenlijk cadeau zouden moeten geven. Hij kan het namelijk allemaal al en dus is het een stuk logischer als hij mensen gaat opleiden. Jammer voor de school, maar geheel begrijpelijk en geheel vrijwillig, dus dit is niets om bedroefd over te zijn. Ik hoop alleen dat hij zijn perfectionisme nog eens goed onder de loep neemt, zodat hij wat meer kan genieten.
Dan was er nog een 'plaatje' directie. De nieuwe baas heeft een bliksemcarrière gemaakt. Dit jaar is hij directeur, volgend jaar mag hij zich rector noemen. Dat is vast een smak geld erbij, maar ik gun het hem van harte. Hij mag twee scholen gaan leiden. Geen kattenpis.
De ene school doet het goed qua prestaties, maar worstelt nogal met de uitstraling, de andere heeft een hijgende inspectie in de nek voor de prestaties van het vwo die niet in orde zijn. Ik werk op de school met de inspectie in de nek. Niet in mijn nek, al zou dat zo maar een keer kunnen gebeuren, want mijn huidige examenklassen zijn uitermate zwak. Beide scholen barsten van de zorgleerlingen uit de beruchte achterstandswijken en er werken vooral mensen met hart voor de zaak. Pietje Precies werkt er komend jaar nog. Een restant van de oude garde. Hij moet op de financiën passen en probeert alles op alles te zetten om het gebouw en de faciliteiten in het gebouw op orde te houden. Pietje Precies krijgt daarna een opvolger en laten we hopen dat dit een goede zal worden.
Zoals gezegd, het gaat om twee scholen. Straks maar een rector, terwijl er nu twee directeuren zitten. De leukste blijft. Mijn baas waarin ik veel vertrouwen heb. Nooit gedacht dat ik dat zo snel zou zeggen, maar het contrast met de vorige is immens. Kalm, relativerend, vertrouwenwekkend en met een enorme dosis humor.
Goed, er is nu nog een andere directeur. Tja. Ik heb gelukkig niet veel met hem te maken. Voor de school waar hij nu nog directeur van is, is hij wel goed geweest. Toen hij kwam, was het algehele chaos. Mijnheer Blaaskaak.
Ik vind hem een beetje eng. Hij walst over mensen heen, schreeuwt, is niet geïnteresseerd in diepgang en herhaaldelijk is hij behoorlijk manipulatief bezig geweest. Niks regels, hij bepaalde alles zoals hem goed dunkte. Tegenover vrouwen vond ik hem vaak ronduit over de schreef gaan, maar net zodanig dat hij net niet in de problemen kwam. Een rare kwibus.
Al jaren liep hij te verkondigen dat hij de laatste jaren voor zijn pensioen, nog elders wilde gaan werken. Nog een jaar of vier te gaan. Salaris gegarandeerd, maar formeel geen schoolleider meer. Hij ging ook steeds meer mopperen. Hij zag het vast helemaal niet zitten dat hij nu opeens een directe baas kreeg en dat hij opeens taken moest gaan doen waar hij helemaal geen zin meer in had. Ik kan aardig inschatten hoeveel er gepraat moet zijn, om hem te overtuigen van de beslissingen die nu eenmaal genomen moesten worden.
In de afgelopen week werd duidelijk dat hij er volgend jaar niet meer is. Toch die nieuwe uitdaging gevonden. De twee middenvelders op die school vragen zich af wat er nu allemaal op hen afkomt. Begrijpelijk. Koortsachtig wordt nu gekeken hoe alles verdeeld gaat worden en wie wat moet gaan doen. Dat is nog lang niet duidelijk.
Het geeft wat financiële ruimte nu mijnheer Blaaskaak het veld ruimt. Voorlopig zie ik alleen maar meer en meer dat gedaan zou moeten worden door steeds minder mensen.
Maak ik me daar ongerust over?
Nee, niet echt. Er zitten maar 24 uur in een dag en ik ben niet van plan er 18 per dag te werken. Alhoewel ik wel het gevoel heb dat de afgelopen week te vol was.
Daarom zijn er vast schoolvakanties uitgevonden. Nog een weekje waarvan ik ook nog eens een dag niet werk komende week en ik mag me een week lang amuseren met zaken die niets, helemaal niets met school te maken hebben. Dan weer vol gas?
Nee, maar twee dagen en dan weer drie dagen en een weekend vrij.
Iedereen kan van alles nog willen en er zal vast nog van alles moeten, maar de lente is los gebarsten en voor we het weten rollen we de zomer in.
Niet onverwacht gaf de perfectionist aan zijn baan op te zeggen. Ik was niet verbaasd. Mijn eerste reactie was 'dat dacht ik al'. De signalen waren al lang duidelijk. De man die alles kan, van auto's repareren, complete woningen verbouwen en daarnaast begenadigd docent Frans, was niet meer geïnspireerd door ongemotiveerde kleintjes uit 2mavo of 3mavo. Terwijl hij naast alles ook nog een studie volgde om formeel les te mogen geven aan de top van het voortgezet onderwijs, werd hij een tijd terug door het opleidingsinstituut gevraagd of hij ook niet daar wilde werken. Eigenlijk te grappig. Hij werd gestimuleerd een papiertje te behalen en vervolgens ontdekt men dat ze hem dit eigenlijk cadeau zouden moeten geven. Hij kan het namelijk allemaal al en dus is het een stuk logischer als hij mensen gaat opleiden. Jammer voor de school, maar geheel begrijpelijk en geheel vrijwillig, dus dit is niets om bedroefd over te zijn. Ik hoop alleen dat hij zijn perfectionisme nog eens goed onder de loep neemt, zodat hij wat meer kan genieten.
Dan was er nog een 'plaatje' directie. De nieuwe baas heeft een bliksemcarrière gemaakt. Dit jaar is hij directeur, volgend jaar mag hij zich rector noemen. Dat is vast een smak geld erbij, maar ik gun het hem van harte. Hij mag twee scholen gaan leiden. Geen kattenpis.
De ene school doet het goed qua prestaties, maar worstelt nogal met de uitstraling, de andere heeft een hijgende inspectie in de nek voor de prestaties van het vwo die niet in orde zijn. Ik werk op de school met de inspectie in de nek. Niet in mijn nek, al zou dat zo maar een keer kunnen gebeuren, want mijn huidige examenklassen zijn uitermate zwak. Beide scholen barsten van de zorgleerlingen uit de beruchte achterstandswijken en er werken vooral mensen met hart voor de zaak. Pietje Precies werkt er komend jaar nog. Een restant van de oude garde. Hij moet op de financiën passen en probeert alles op alles te zetten om het gebouw en de faciliteiten in het gebouw op orde te houden. Pietje Precies krijgt daarna een opvolger en laten we hopen dat dit een goede zal worden.
Zoals gezegd, het gaat om twee scholen. Straks maar een rector, terwijl er nu twee directeuren zitten. De leukste blijft. Mijn baas waarin ik veel vertrouwen heb. Nooit gedacht dat ik dat zo snel zou zeggen, maar het contrast met de vorige is immens. Kalm, relativerend, vertrouwenwekkend en met een enorme dosis humor.
Goed, er is nu nog een andere directeur. Tja. Ik heb gelukkig niet veel met hem te maken. Voor de school waar hij nu nog directeur van is, is hij wel goed geweest. Toen hij kwam, was het algehele chaos. Mijnheer Blaaskaak.
Ik vind hem een beetje eng. Hij walst over mensen heen, schreeuwt, is niet geïnteresseerd in diepgang en herhaaldelijk is hij behoorlijk manipulatief bezig geweest. Niks regels, hij bepaalde alles zoals hem goed dunkte. Tegenover vrouwen vond ik hem vaak ronduit over de schreef gaan, maar net zodanig dat hij net niet in de problemen kwam. Een rare kwibus.
Al jaren liep hij te verkondigen dat hij de laatste jaren voor zijn pensioen, nog elders wilde gaan werken. Nog een jaar of vier te gaan. Salaris gegarandeerd, maar formeel geen schoolleider meer. Hij ging ook steeds meer mopperen. Hij zag het vast helemaal niet zitten dat hij nu opeens een directe baas kreeg en dat hij opeens taken moest gaan doen waar hij helemaal geen zin meer in had. Ik kan aardig inschatten hoeveel er gepraat moet zijn, om hem te overtuigen van de beslissingen die nu eenmaal genomen moesten worden.
In de afgelopen week werd duidelijk dat hij er volgend jaar niet meer is. Toch die nieuwe uitdaging gevonden. De twee middenvelders op die school vragen zich af wat er nu allemaal op hen afkomt. Begrijpelijk. Koortsachtig wordt nu gekeken hoe alles verdeeld gaat worden en wie wat moet gaan doen. Dat is nog lang niet duidelijk.
Het geeft wat financiële ruimte nu mijnheer Blaaskaak het veld ruimt. Voorlopig zie ik alleen maar meer en meer dat gedaan zou moeten worden door steeds minder mensen.
Maak ik me daar ongerust over?
Nee, niet echt. Er zitten maar 24 uur in een dag en ik ben niet van plan er 18 per dag te werken. Alhoewel ik wel het gevoel heb dat de afgelopen week te vol was.
Daarom zijn er vast schoolvakanties uitgevonden. Nog een weekje waarvan ik ook nog eens een dag niet werk komende week en ik mag me een week lang amuseren met zaken die niets, helemaal niets met school te maken hebben. Dan weer vol gas?
Nee, maar twee dagen en dan weer drie dagen en een weekend vrij.
Iedereen kan van alles nog willen en er zal vast nog van alles moeten, maar de lente is los gebarsten en voor we het weten rollen we de zomer in.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten