doe dit, doe dat, doe zelf eens wat

Gelukkig. Vandaag is Mootje van de intensive care naar een 'gewone' ziekenzaal gegaan. Nog een lange weg te gaan, maar er zijn lichtpuntjes.
Ik heb wel het idee dat ik mijn eigen 'intensive care' moet omzetten naar 'zoek het lekker zelf uit'.
Langzaamaan kom ik erachter dat ik echt moet investeren in het in beweging krijgen van anderen. Nog steeds heb ik het idee dat dit meer energie kost, dan als ik het allemaal zelf zou doen.
Nee, niet liegen. Uiteindelijk zou me dat opbreken. Alles zelf doen is niet gezond. Ik ben daar dan ook mee gestopt, maar het blijft wel lastig om dan te zien dat het minder goed gebeurt dan wanneer ik zelf de touwtjes in handen zou houden. Ja, een lichte arrogantie is mij niet vreemd.
Geen 'intensive care' meer, maar wat zou ik graag elektroconvulsietherapie toepassen op enkele van mijn teamleden. Ik ben bang dat zelfs dat nog niet genoeg is. Zo hebben we mevrouw-wie-doet-me-wat. Een enkele keer heb ik meegemaakt dat ze heel duidelijk maakte dat ze baalde van bepaalde beslissingen. Ze had liever mentor geweest van een groepje eindexamenleerlingen in plaats van een klas vooreindexamenleerlingen. De laatste groep kost meer werk. Vaak wat minder gemotiveerd, maar ik denk dat ze die uitdaging wel zou moeten benutten. Zat te ontwikkelen.
Ze vindt het vreselijk als haar lessen bezocht worden. Er zijn meer collega's die dat vervelend vinden, maar in haar geval is het niet onbegrijpelijk. Ze weet dat ze dan niet eindeloos met haar telefoon kan spelen. Of het ene onzinnige You Tube fragment na het andere kan vertonen. Er moet dan opeens creatief en uitdagend les gegeven worden.
Tja.
Ik heb gemerkt dat ze de hinderlijke eigenschap heeft om mensen die ze raar vindt belachelijk te maken. Achter hun rug om. De dame die vertrekt is haar grote vriendin en met zijn tweeën werden het draken.
Het is goed als mensen meer verantwoordelijkheid krijgen en dan merken dat dit ook wat oplevert. Bij haar ben ik klein begonnen. Ik heb haar gevraagd of zij het op zich wilde nemen om een locatie te regelen voor het teametentje. Over anderhalve week gaan we gezamenlijk uit eten. Vorige week vroeg ik haar of ze begin deze week de locatie kenbaar wilde maken. Dat heeft ze gedaan. Naar mij. Met de vraag of ik het nou verder kenbaar zou maken. Ik beantwoordde haar berichtje met 'verspreid het maar onder de teamleden en laat ze kenbaar maken of ze daadwerkelijk komen'. Natuurlijk kreeg ik toen de vraag of ik even een lijstje wilde sturen, zodat ze niemand zou vergeten.
Meid, dat kun je zelf opzoeken. Dat dacht ik. Ik verwoordde het ietsje netter. Wees haar naar de plek waar ze dat kon nazoeken.
Ze heeft het keurig gedaan.
Mooi.