vermoeiend

OK. Ik geef het toe. Ik ben soms niet aardig.
Ik probeer het wel te maskeren, want er worden bepaalde eisen aan mij gesteld. Soms is het lastig.
Laten we wel wezen, ik ben ook maar een mens.
Wat is mijn allergie? Mensen die altijd maar klagen. Zuigt energie, levert nooit iets op. Klagen doen we allemaal wel eens, maar er zijn er die er een levensstijl van hebben gemaakt. Drama queens en kings.
Zo werk ik al ettelijke jaren samen met een vrouw die in mijn beleving dodelijk vermoeiend is voor haar omgeving. Natuurlijk, ze doet ook dingen goed. Ik vraag me alleen af waarom we constant moeten horen dat alles zo zwaar is. Bovendien zijn er ook dingen die ze niet goed doet. Zo heb ik ernstige twijfels over haar intelligentie. Zo heeft ze opmerkingen geplaatst in overlegsituaties waaruit ik duidelijk kon opmaken dat ze zich niet had voorbereid of domweg de plank helemaal mis sloeg. Met regelmaat.
Goed, docenten zijn schaars, ik weet ook niet alles. Ik vind het niet een probleem om simpelweg te stellen dat ik iets niet weet. Altijd beter dan doen alsof je het weet en dan genadeloos gezichtsverlies lijden.
Er was een moment dat ze een eindexamenklas op zich nam. Met tegenzin, dat voorop. Ik was de expert, ik moest haar informeren en was haar vraagbaak, voor het geval dat.
Ze vroeg soms dingen. Prima. Alles nieuw, ik kan me ook nog heugen dat een eerste keer een eindexamenklas 'draaien', eng voelde. Vervolgens bleek ze constant achter op schema te lopen, wat hinderlijk was omdat een programma strak gebonden is aan data. Daar wees ik haar wel eens op, waarna de riedel 'zwaar' weer langs kwam.
Het ging echt mis toen de examens nagekeken moesten worden. We hadden afgesproken ons gecorrigeerde werk naast elkaar te leggen om te kijken of de manier van corrigeren overeen kwam. Belangrijk als het werk naar een en de zelfde tweede corrector gaat en belangrijk om de leerlingen gelijk te behandelen. Ze gaf me haar werk en later die dag zouden we bij elkaar komen. Ik mocht vast kijken.
Ik trof een puinhoop aan. Chaos. Plus fouten die niet gemaakt hadden mogen worden. Natuurlijk confronteerde ik haar daarmee. Ze probeerde het te verdoezelen. Lichte razernij ontstak in mij. Ik beheerste me, maar liet wel feilloos merken dat het onacceptabel was. Ze ging opnieuw aan de slag. Ze kon niet anders. Uiteindelijk was het op orde, maar mijn waardering voor haar was duidelijk verder afgenomen. Ik vond het ook niet erg dat ze dat merkte. Ik mag iemand aanspreken op een stukje verantwoordelijkheidsgevoel. Ik ben in de positie dat ik mag, zelfs moet, controleren. Een deel van de collega's heeft daar moeite mee. Koninkje of koninginnetje in eigen klas. Zoiets.
Nu heeft ze twee examenklassen. Eentje is lastig. Ik ben het met haar eens. Toch. Je zit er aan vast gedurende een schooljaar. Het enige dat helpt is jezelf steeds afvragen wat je in kunt zetten om het leuk te maken. Een leerling maakt het bont. Constant verongelijkt. Tegen elke docent. Afspraken niet nakomen, laat komen, spijbelen en een arrogante houding. Niet te veranderen. Ik maak me daar niet zo druk om. Zo is er altijd wel een.
Ik denk dat iemand in zijn of haar eigen sop gaar laten koken soms prima werkt.
Escalatie moeten we voorkomen. Het helpt niet echt als een docente nadrukkelijk in het bijzijn van een leerling op ongenuanceerde wijze duidelijk maakt wat haar allemaal dwars zit. Vooral dat ongenuanceerde. Pffffffffff.

Ze kwam een keer briesend melden dat I. weer eens een afspraak niet was nagekomen, waar I. bij stond. Ik had I. al aangesproken en haar een uitdaging gegeven. Zo zei ik haar dat ze vanaf nu niets meer mocht missen en bovendien zich extra vroeg  moest melden en dan zou ik kijken of er nog iets in te halen valt. Geen geschreeuw, gewoon een uitdaging meegeven. Wetend dat dit toch niet zou lukken. Probleem dan opgelost, want de leerling kun je duidelijk laten merken dat deze het zelf verpest heeft.
Ik meldde aan de briesende collega dat I. zich de volgende dag moest melden, waarna de collega allerlei conclusies trok, die op niets gebaseerd waren.
Zo stuurde ze me een venijnige mail met allerlei beschuldigingen, waarvan ik voor de helft niet begreep waar ze op doelde. Natuurlijk had ze ook bij mijn baas haar beklag gedaan en de bewuste mail ook aan hem gestuurd.
Ik nodigde haar uit voor een gesprek, met de opmerkingen dat er wat misverstanden waren en dat het me goed leek om hier even over te praten.
De reactie erna kwam ook per mail. 'Misverstanden? Ik versta toch Nederlands??' en 'Hoe zit het met....', Zoals je weet valt het tijdstip waarop je wil praten .......en het zou fijn zijn geweest om eerst na te gaan of ik wel kan' en als klapstuk 'Ik ben haar examinator en niet jij althans dat heb je mij keer op keer gezegd dus het kan nooit zo zijn dat jij achter mijn rug tentamens afneemt bij mijn leerlingen zonder mijn medeweten.'
Ze heeft het al aan haar hart. Zo wordt ze nooit oud.
Ik ben bij haar langs gelopen en heb alternatieven voor een tijdstip aangedragen. Het was een prima gesprek. Ik genoot er zelfs van. Er was eigenlijk niets aan de hand. Behalve dan haar toon en haar manier van reageren naar mij. Daar hebben we duidelijke afspraken over gemaakt. Niet meer. Zit je ergens mee? Bevalt je iets niet? Maak een afspraak en ga met me in gesprek.